Einleitung Oktober II

Oct. II

Suyskenus, Constantinus
Byeus, Cornelius
Bueus, Jacobus
Ghesquierus, Josephus

Acta Sanctorum Octobris, ex Latinis & Græcis, aliarumque gentium Monumentis, servata primigenia veterum Scriptorum phrasi, Collecta, Digesta, Commentariisque & Observationibus Illustrata a Constantino Suyskeno, Cornelio Byeo, Jacobo Bueo, Josepho Ghesquiero, e Societate Jesu Presbyteris Theologis. Tomus II, quo dies tertius & quartus continentur.

Antwerp
Petrus Joannes vander Plassche 1768

[22], 1004, [106] p.; ill.

ACTA
SANCTORUM
OCTOBRIS
Ex Latinis & Græcis, aliarumque gentium Monumentis, servata primigenia veterum Scriptorum phrasi,
COLLECTA, DIGESTA,
Commentariisque & Observationibus
ILLUSTRATA
A
CONSTANTINO SUYSKENO,
CORNELIO BYEO,
JACOBO BUEO,
JOSEPHO GHESQUIERO,
E SOCIETATE JESU PRESBYTERIS THEOLOGIS.
TOMUS II
Quo dies tertius, & quartus continentur.

ANTVERPIÆ,
Apud Petrum Joannem vander Plassche. MDCCLXVIII.

FERDINANDO
REGIO PRINCIPI HUNGARIÆ, BOHEMIÆ, CROATIÆ, SLAVONIÆ, DALMATIÆ, HIEROSOLYMÆ,
ARCHIDUCI AUSTRIÆ,
DUCI BURGUNDIÆ, BRABANTIÆ, LUXEMBURGI, LIMBURGI, SILESIÆ, STYRIÆ, CARINTHIÆ, CARNIOLIÆ, COMITI FLANDRIÆ, HANNONIÆ, NAMURCI, TYROLIS, GORITIÆ &c.

Ferdinandus,
Archidux Austriæ etc. etc.

Præclare nobiscum actum est, SERENISSIME ARCHIDUX, ex quo die Augustissimi Majores Tui elucubrationum nostrarum, quæ summa illorum erga nos humanitas fuit, munificentissimi Mæcenates fautoresque perpetui esse voluerunt. Enimvero, cum e Mæcenatum numero unus suo id sibi jure vindicet, ususque ferat, ut quidquid clientis industria contentioque pepererit, suo id potissimum nomini inscribatur, eos nobis, qui triumphantis modo in cælis Ecclesiæ præclare olim in terris gesta tractamus, non sine singulari divini Numinis munere Mæcenates obtigisse, facile perspicimus, quibus non communi illo dumtaxat atque vulgari nomine, sed singulari plane ac Augustissimæ Domui Austriacæ proprio, quidquid a nobis proficiscitur, debeamus. Multitudinem illam beneficiorum prope infinitam, quæ tum in nosmet ipsos, cum in minimam Societatem nostram universam Austriaci Cæsares Principesque effundere numquam destiterunt, neque libet hoc loci commemorare, nec, ut liberet, commemorandæ pares simus: alio hæc spectat oratio. Sic nimirum statuimus, Sanctorum gesta iis unice inscribi dicarique oportere, quibus illorum sit in pretio virtus, in amore gloria, imitatio cordi. Non omnibus eadem placent, & ut quisque afficitur animo, ita rebus ad ingenium suum accommodatis maxime delectatur; ut frustra simus, si laborum nostrorum fructum ab iis exspectemus, qui vitam agunt pietatis expertem, & quidquid Christianæ religionis aut vitæ sanctimoniam sapit, vel fastidiunt, vel irrident. At vero quotusquisque est, qui ignoret, ea pietatis perenni laude fulsisse Austriacos Principes, ea subjectis sibi populis orbique Catholico religione & incontaminatæ vitæ ac morum integritate præluxisse, ut tanto uberiori virtutum Christianarum splendore terrarum orbem impleverint ac illustrarint, quanto illos illustriori inter mortales loco divina Pietas ac Providentia collocavit? Nota loquimur, SERENISSIME ARCHIDUX, nec est, cur adulationis notam formidemus. Satis sit e numerosa piissimorum Majorum Tuorum serie vel unius, qui suo Te sanguine, exemplo, atque ipso etiam nomine ad imitationem sui maxime invitat & provocat, Ferdinandi Imperatoris hujus nominis secundi meminisse; cujus ea fuit pietatis excellentia & magnitudo, ut, dum Orientis atque Occidentis imperium Constantinos, Hispania Ferdinandos, Gallia Ludovicos, Germania Henricos, Stephanos ac Ladislaos celebrabit Hungaria, habitura sit stirps Austriaca Ferdinandos, quos cum tanti nominis heroïbus comparet. Liceat Rodulphos, Carolos, Leopoldos, liceat alios innumeros silentio præterire, quorum partam pietate gloriam nec invidorum obtrectatio minuet, nec annorum diuturnitas ulla abolebit. Sed illos majorum ætas tulit: habet & ætas nostra in hoc genere laudis, quos omnis olim posteritas suspiciat & admiretur. Præstantissimam illam & pene (sit verbo venia) divinam heroïdem loquimur, MARIAM TERESIAM, Augustissimam Matrem Tuam, Romani Imperii decus & ornamentum; quam cum nominamus, mentem nostram omnis virtutis exemplar absolutissimum subit. Laudabunt alii invictam ejus fortitudinem animi, quam nec vis ulla umquam, neque sortis vicissitudo concussit; alii ingentia facta belli domique, quibus sempiternam sibi gloriam comparavit, & sexus sui conditionem longissime superavit; alii admirabilem rerum administrandarum peritiam, salutis publicæ sollicitudinem indefessam, amorem patriæ inexhaustum. Hæc, inquimus, & mille ejus generis alia scriptorum facundia & populorum grata memoria immortalitati consecrabunt. Quæ quamquam profecto magna ac illustria sint, nobis tamen præcipue admirationi erit rara illa & spectata per omnem vitam in Deum & Cælites pietas, qua toties non modo spectantium oculos, sed procul etiam absentium animos recreavit. In ore nobis perpetuo erit præclarum illud conservandæ ac propagandæ fidei studium, & ardor ille nobilis stirpitus exigendi, quidquid vel huic detrimentum, vel morum probitati contagionem possit afferre. Ea denique omnia satagentem summis in cælum laudibus extollere non desinemus, quibus illam non inani nomine REGINAM APOSTOLICAM salutari, vel ipsa, velit, nolit, fateatur invidia. Augustissimum Parentem Tuum FRANCISCUM I loquimur, quem rebus humanis ademptum boni omnes adhuc lugent & ingemiscunt: in quo, quamquam omnia summa fuerint, primas tamen mirum in modum pietas tenuit. Testem, si fas est, appellamus luctuosissimum illum diem, quo quidem Imperatorem Optimum Maximumque inter nuptiales apparatus & geniales plausus mortali hac luce mors inopinata privavit; sed insitæ pietatis fructu, a susceptis eodem die sacrosanctis Pœnitentiæ & Eucharistiæ (quod in tanta reipublicæ calamitate solatio fuit) Sacramentis ad ineundum æternitatis iter instructissimum paratissimumque privare non potuit: memorabili enimvero in tanto Principe exemplo, dignissimoque, quod summi pariter infimique præ oculis habeant, ac imitentur. Plura non addimus, SERENISSIME ARCHIDUX, ne nondum obductum satis, quod pectore adhuc alis, gravissimum vulnus refricare velle videamur; tum ne pietati seu Austriacæ seu Lotharingicæ, laudis nostræ haud indigæ, verbis nimium indisertis tenebras offundamus: non possumus tamen, quin, quod tomis superioribus propter insignem Majorum Tuorum in nos munificentiam frequenter alias & meritissimo fecimus, idem nunc quoque eorumdem pietatis causa faciamus, unde ista velut e fonte manavit. Æqui igitur bonique fac, SERENISSIME ARCHIDUX, pietatis perinde ac sanguinis utriusque Heres, Operis nostri tomum octavum supra quadragesimum, mensis Octobris secundum, Serenissimo Nomini Tuo, qua par est, animi veneratione inscribi; atque hunc sudoris nostri fœtum placido illo vultu, quo ad Te accedentes beare soles, excipe, tuere & fove. Exile equidem habes a tenuitate nostra munus; sed Austriaci pectoris est, etiam se minus digna non aspernari. Gratum Tibi fore confidimus, vel maxime; si id non tam nostrum, quam Augustissimæ Matris Tuæ, a qua nihil, nisi plane magnum ac eximium, proficiscitur, esse memineris. Quidquid id est, quod pedibus Tuis venerabundi sistimus, illius auspiciis inchoatum est atque perfectum, illius adornatum munificentia, illius denique nutu Tibi dicatum. Scimus, tantæ Matris, quam in oculis gestas, munus displicere non poterit. Sed, inquies, quæ hujus voluminis series, quod argumentum? Agnoscimus avitam juvenili in ætate pietatem Austriacam, suspicimus, & gratulamur. Rem paucis accipe. Per varias orbis regiones, Ægyptum, Syriam, Arabiam, Peloponesum, Palæstinam, Mesopotamiam, Mœsiam, Galliam, Belgium, Germaniam & Italiam longe lateque diffunditur. E Sanctis vero, quorum gesta complectitur, hi fere præcipui: S. Dionysius Alexandrinus episcopus, & S. Ammon, quorum ille fidei fuit propugnator acerrimus; alter Ægyptum diffusis late sanctitatis radiis illustravit; S. Gerardus, Broniensis abbas, qui plurima apud Belgas monasteria ad sanctioris vitæ normam revocavit; S. Tyrsus & Socii martyres, qui fuso pro Christo apud Treviros sanguine, immortale victrici fidei tropæum posuerunt; S. Aurea virgo, quæ Lutetiæ Parisiorum illibatæ castimoniæ signa extulit; S. Magdalveus Virodunensis episcopus, quo Lotharingia; ac in primis ætate quidem, at non meritis & sanctitate postremus, S. Franciscus, Ordinis Minorum conditor, quo gloriatur Italia. Ex his suo Te exemplo docebunt alii quidem honores, voluptates, opes, vitam denique ipsam nihili esse facienda, si sine crimine iis frui non licet, quod primum ac præcipuum hominis Christiani officium est. Docebunt alii, fidem, si jacet, erigere; si vacillet, sustinere; si ruinam minitetur, sartam tectamque tueri, quo Principi Catholico ad veram laudem accidere nihil gloriosius potest. Docebit S. Franciscus Assisias, pauper & humilis, nihil esse tam arduum, quo mens humana divino freta & roborata subsidio non possit eniti. Quem ille cum claritudinis, tum sanctimoniæ gradum attigerit, non facile dictu est. Sed vide, quæ fuerint utriusque initia. Puerilem ætatem pro conditione sua in deliciis egerat; paulo factus adultior, popularis famæ cupiditate incensus, arma meditabatur & castra: sed, quæ dexteræ Excelsi mutatio fuit, deposito non ita multo post perituræ gloriæ æstu, sui contemptor simul & victor ad divini nominis gloriam, omnes animi nervos ac robur transtulit, ad eaque reliquo vitæ cursu incubuit facinora, quibus summum inter Cœlites non perituræ gloriæ cumulum est consecutus. Tanti Francisco fuit magna mature molitum esse, suique victorem exstitisse. Haud equidem Te latet, SERENISSIME ARCHIDUX, quo hæc vergant. Ad magna & illustria natus es: generosos Tibi spiritus indidit Austriacus & Lotharingicus sanguis. Erit olim fortasse, ut Te triumphis nobilem læto sinu patria foveat, ac posteritas sera commendet. At interim certa Tibi patet arena pietatis, in qua triumphos de Te ipso vel in ipsa adolescentia colligas, & rerum majorum exordiare præludia. Hanc animosus ingredere, & Majorum Tuorum æmulus feliciter vince. Vinces vero certissime, si illorum vestigia premes, si sapientissimæ Matris consilia audies, si Augustissimos Serenissimosque Fratres Tuos atque Sorores intuebere. Verum quid Principi isthæc Austriaco, ad omnem virtutem facto, inculcamus? Quid sponte currenti stimulos admovemus non necessarios? Nec enim progeniem umquam Aquilæ procrearunt Austriacæ avitæ virtutis laudisque degenerem. Felicem stirpem, cujus eo se latius pietas fundit, quo plures surculos gignit! Felices populos, qui ejusmodi Principibus parent, amore magis, quam potentiæ metu aut majestate imperii! Felices nos, quibus sub illorum alis delitescere, & rebus nostris, id est, Sanctorum gloriæ, licet esse intentis! Fortunet illis pietatem Deus & bonis omnibus cumulet: Te vero, SERENISSIME ARCHIDUX, Matris Augustissimæ solatio, Fratrum Sororumque delicio, Austriaci ac Lotharingici nominis splendori, patriæ saluti, Ecclesiæ præsidio salvum perpetuo velit atque incolumem, ac sero admodum virtutem Tuam beatæ immortalitatis mercede compenset. Hæc vota nostra, quibus ut aspirent Cœlites, Deus annuat, omnibus precibus petere non desinemus.

���SERENISSIME ARCHIDUX

SERENITATIS TUÆ ARCHIDUCALIS

���Devotissimi Clientes
CONSTANTINUS SUYSKENUS
CORNELIUS BYEUS
JACOBUS BUEUS
JOSEPHUS GHESQUIERUS
���SOCIETATIS JESU.

SYNOPSIS TOMI SECUNDI DE ACTIS SANCTORUM OCTOBRIS.

[Praefatio]

Tomus hic, totius Operis octavus supra quadragesimum, non nisi duos dies, tertium scilicet quartumque, percurrens, Sanctos Beatosque nominatim recenset quadraginta & octo, de quibus in quatuor classes distributis, eo, quo occurrunt, ordine quædam de more hic præmittimus.

EX STATU ECCLESIASTICO.

In hac classe primus est Dionysius, qui seculo III Alexandrinam in Ægypto ecclesiam rexit, sanctitate, eruditione, rebusque adversus hæreticos gestis, toleratisque sub ethnicis ærumnis clarus, tandemque in sede sua in pace mortuus. Amplum de illo scripsimus Commentarium historicum, in quo ejus gesta collecta & ad chronotaxim reducta sunt, & de ejusdem Operibus actum est. Eadem occasione egimus ibidem de Fausto, Caio, Petro, Paulo, aliisque quatuor anonymis ejusdem e clero sociis, quos aliquot Fasti sacri, veluti cum illo coronatos martyrio non recte memorant. Alterum Catholicæ fidei illustrem confessorem seculo V habuit Africa, Maximianum episcopum Bagaiensem, a Donatistis propterea dira passum; verum hujus gesta pauca nota sunt, nec par meritis cultus est. Non multa etiam novimus e gestis Cypriani, seculo VI Telonensis in Provincia Galliæ episcopi & confessoris, quem libri 1 Vitæ S. Cæsarii Arelatensis auctorem putamus. Obscura sunt præter cultum omnia de Patusio, seculo VII vel VIII Meldensi in Gallia electo episcopo, sed ante consecrationem mortuo. Incertum est, an Lucius presbyter, & Chæremon diaconus cum aliquot anonymis, prædicti Dionysii Alexandrini in confessione socii, obierint martyres, an confessores. Marsus presbyter, a Sixto II Papa in Gallias missus, Christum Autissiodorensibus prædicavit, apud quos colitur, ac præterea Essendiæ in Westphalia, ubi potior illius corporis pars in illustrissimi virginum collegii ecclesia quiescit. Petronii, seculo V Bononiensis in Italia episcopi, geminam Vitam exhibemus, alteram, non ante annum MCXLI ab anonymo scriptam; alteram breviorem multoque recentiorem, a Petro Galesinio. His subjicimus Inventionem reliquiarum, per anonymum seculi XII, rei gestæ spectatorem. In Commentario prævio multa illustranda fuere de hujus insignis Præsulis gestis cultuque, quem Benedictus XIV Papa etiam auxit, ejusdem capite donato ecclesiæ illi dicatæ. Petrum, in Romano Martyrologio velut episcopum martyrem Damasci annuntiatum, ostendimus esse metropolitam Damascenum, qui a Valid Arabum principe mulctatus lingua, anno DCCXLIII in Arabia Felice obiit; nec forte diversus est a Petro Capitolio, eodem die alibi memorato. Magdalveum, cujus nomen varie scriptum legitur, seculo VIII strenuum episcopum habuit ecclesia Virodunensis in Lotharingia. Compendium vitæ ipsius seculo X a Berchario concinnatum insertum habes in Commentario prævio, in quo gesta ejus tam ante, quam post episcopatum, obitusque, sepultura & cultus exposita sunt, & ad chronotaxim relata. Dedimus etiam ejusdem Vitam longiorem, auctore Hugone Flaviniacensi.

EX STATU MONASTICO.

Celebratus a S. Hieronymo, Sozomeno ac Nicephoro Hesychius, S. Hilarionis discipulus, in hac classe primus occurrit. Hunc & ab Hesychio, uno vel gemino, in Menæis Græcis alibi laudato, & ab Isicio, Toletanorum episcoporum catalogis inserto, diversum esse, observamus, gesta vero illius ex S. Hieronymo accepta in ordinem chronologicum redigimus. Monachis accensendi videntur (non tamen certo Benedictinis) duo Ewaldi, patria Angli, gradu presbyteri, qui ad prædicandum Euangelium in Antiquam Saxoniam profecti, ibidem ab ethnicis occisi sunt. Illorum Passionem ex venerabili Beda damus; pseudo-Marcellini de iis commenta refellimus; in eorumdem obscurum martyrii (anno DCXCV verisimilius illigandi) locum inquirimus; Coloniensium de advectis adverso Rheno corporibus traditioni non possumus consentire; eorumdem translationem a Pippino Heristallo, atque alteram ab Annone Coloniensi archiepiscopo factas, concessasque aliis locis reliquias exponimus. De Uthone, Mettensis, seu Metamnensis in Bavaria monasterii seculo VIII ac IX structore & abbate, pauca novimus; damus tamen brevia illius Acta per anonymum non vetustum. Jovini, vel Juvini, qui (forte seculo IX) post fidelem domino suo famulatum eremiticam in Campania Gallica vitam duxisse creditur, cultum probamus, Vitam vero non nisi sublestæ fidei auctore anonymo edimus. Multo plura certioraque diximus de Gerardo, monasterii Broniensis in Namurcensi Belgii comitatu seculo X fundatore, qui genere gestisque muneribus clarus, ut cælestibus pareret monitis, Broniensem ecclesiam instauravit, monachum Parisiis induit, indeque reversus presbyter, prædicto suo monasterio abbas præfuit, multaque etiam alia reformanda suscepit. Vitæ, quam exhibemus ex Mabillonio, auctorem credimus monachum Broniensem ante medium seculum XI, cui altera præluxerit. Ammon, seu Amos, Ægyptius, compulsus ad nuptias, cum consentiente uxore aliquo tempore continens vixit; deinde in montem Nitriensem secedens, prima in eo monasteria erexit, miraculis, etiam dum vixit, clarus, magnoque Antonio familiaris. Gesta illius recudimus ex Historia Lausiaca Palladii. Tomum claudunt Acta Francisci Assisiatis, Ordinis Minorum fundatoris, cujus Vitas quatuor damus, & harum tres ex Mss. nostris, hactenus ineditas. Primam ante annum MCCXXX scripsit ejus discipulus, Thomas Celanensis; secundam post dictum annum anonymus, forte Ceperanensis, quam Commentario prævio membratim inseruimus, tertiam circa annum MCCXLVI tres ejusdem Sancti socii, Leo, Angelus & Ruffinus; quartam denique S. Bonaventura, circa annum MCCLXI, quam ex editione Sedulii (resectis paucis, quæ Bonaventuræ non esse, constabat) cum aliis editionibus, nostroque Ms. codice contulimus. Quia vero ad certiorem fidem faciendam in Commentario prævio istas fere solas Vitas illustrandas suscepimus, nec ultra, quam illæ, progressi fuimus, adjecimus Appendicem de gloria posthuma, & Analecta, in quibus de ejusdem gestis a Waddingo in Annales aliunde relatis disseruimus, atque inter hæc de vere meritoque celeberrima Indulgentia Portiunculana, deque, controverso Francisci corporis statu, ac paucis etiam de illius Opusculis. At sacra ipsius stigmata, quæ in supra dictis Vitis leguntur, in Commentario prævio luce clarius probata invenies.

EX STATU SECULARI.

Ex Martyrologiis die III recensemus martyres, Theogenem, aut Theugenium vel Theagenem, passum Antiochiæ; Victorem, Urbanum & Sapargum in Africa; Amponum aut Amponium & Castum ignoto loco; Candidum vel Candidam Romæ. Diem IV auspicamur cum Crispo & Caio, ab apostolo Paulo baptizatis Corinthi, quorum priorem in eadem civitate archisynagogum fuisse putamus, at non episcopum Æginensem; Caium autem verisimillime eumdem esse, quem idem Apostolus ad Rom. 16 laudavit; sed diversum a Caio Macedone, de quo Lucas in Act. Apost. 19. Ex martyribus Trevirensibus duos manipulos memoramus, Tyrsum cum Sociis anonymis, & Bonifacium pariter cum suis. Priorum Acta per anonymum, quæ eorumdem etiam Inventionem ac quædam miracula continent, recudimus ex editione illustriss. Honthemii, subdimusque Appendicem de cultu Bonifacii ac Sociorum, de quibus nulla exstat in præmissis Actis mentio. Porro multa tam de his, quam de illis, eaque occasione de ceteris quoque eo loci sub Rictio Varo martyribus in Commentario disputanda fuere, ex quibus conclusimus, admitti quidem posse sub illo præside multitudinem martyrum Treviris, non tamen omnia, quæ in reperta de iis tabula legere est; posse etiam hodiernos e Legione Thebæa fuisse, ac sub finem seculi III passos. Actum quoque ibidem est de eorumdem cultu & reliquiis. Marcum & Marcianum in Ægypto coronatos martyres docent Martyrologia, quorum aliquot ex Historia Ecclesiastica Eusebiana innumeros socios illis adjungunt. Horum omnium martyrium ad annum CCCIV & aliquot sequentes referimus. Ex Græcorum Fastis etiam innotuerunt Adauctus ejusque filia Callisthene, ob cujus servatam virginitatem ille in Mesopotamiam relegatus martyr occubuit; hæc cum istius corpore Ephesum redux, in pace virgo quievit. Dasium quoque Axiopoli in Mœsia Inferiori, Marusium, Restitutum, ac forte Julium, Carthagine in Africa, præterea memorant antiqua Martyrologia. Quintinum colunt Turonenses in Gallia, apud quos castitatis suæ causa trucidatus perhibetur.

EX SEXU FEMINEO.

Præter Callisthenen virginem, ac forte Candidam martyrem, jam supra memoratas, occurrit Romana virgo, Bellovaci (probabilius sub Diocletiano & Maximiano) passa. Acta hujus seculo XI scripta exiguæ esse possunt pro gestis auctoritatis, secus, ubi secundam corporis translationem enarrant. Obscura pariter sunt Mennæ, seu Mannæ virginis in Lotharingia cultæ Acta, quod auctorem non satis antiquum habeant. Domnina, ejusque filiæ Berinna, seu Berenice, & Prosdoce, Syræ, cum martyrii laurea annuntiantur, quia in persecutione Diocletianæa, dum e spontaneo exsilio retrahuntur, mirabili exemplo maluerunt sponte sua aquis suffocari, quam fidei & pudicitiæ suæ subire periculum. Illas S. Chrysostomus in binis Homiliis laudavit, quarum prolixiorem recudimus. Plura diximus de Aurea virgine, quam S. Eligius suo Parisiensi parthenoni abbatissam præfecit, probabilius sub Regula S. Columbani. Hac occasione (quod a Majoribus nostris fuerat promissum) pluribus ibi etiam egimus de ejusdem monasterii vicissitudinibus, Acta vero Aureæ, nimis sublestæ fidei, prætermisimus.

FACULTAS R. P. PROVINCIALIS
SOCIETATIS JESU FLANDROBELGICÆ,
ET SUMMA PRIVILEGII CÆSAREI.

Cum Edictis Philippi II Hispaniarum Regis, deinde Serenissimorum Archiducum Alberti & Isabellæ, Belgii Principum, rursumque Philippi III, ac novissime Caroli II Regum, confirmatis 2 Decembris 1692, & 19 Julii 1694, Provincialibus Societatis Jesu, per Flandrobelgicam pro tempore futuris, potestas facta sit eligendi typographos & bibliopolas, qui, ad aliorum quorumcumque exclusionem, soli imprimere ac reimprimere, & vendere possint libros & Opera quælibet, rite approbata, curantibusque ejusdem Societatis Patribus edita aut porro edenda, sub consueto suæ Majestatis Privilegio, non aliter impetrando, quam in scriptis obtenta & præexhibita licentia prædicti Provincialis; idque sub gravibus pœnis, in contraventores aut aliter impressa importantes statutis, ut latius in ipsis patentibus litteris apparet: cum etiam sua Cæsarea Majestas idem valere voluerit in ditionibus, S. R. Imperio subjectis;

Ego infrascriptus Societatis Jesu per Flandrobelgicam Præpositus Provincialis, potestate ad hoc mihi facta ab Adm. R. P. N. Præposito Generali Laurentio Ricci, concedo Petro Joanni vander Plassche facultatem sic imprimendi, & per se aliosque vendendi infrascriptum Opus, ex more nostræ Societatis (quod hisce attestor) recognitum & approbatum; videlicet, Tomum secundum de Actis Sanctorum Octobris, collectis & illustratis a Constantino Suyskeno, Cornelio Byeo, Jacobo Bueo, & Josepho Gbesquiero, Societatis nostræ presbyteris Theologis. In quorum fidem hasce, manu propria subscriptas, consuetoque nostri officii sigillo munitas, dedi Antverpiæ 9 Julii MDCCLXVIII.

PETRUS WAUTYER.

SUMMA PRIVILEGII REGII.

Cæsareæ & Regiæ Apostolicæ Majestatis diplomate sancitum est, ne quis, præter voluntatem Constantini Suyskeni e Societate Jesu, ejusve ad illustranda Sanctorum Acta Adjutorum & Successorum, ullo modo imprimat vel recudi faciat, ex parte vel in totum, Tomos eorumdem, de argumento illo vel jam editos vel porro edendos; aut alibi excusos excudendosve invehat, venalesve habeat: qui secus faxit, confiscatione exemplarium, & aliis gravibus pœnis mulctabitur; ut latius patet ex litteris, Bruxellæ datis die XXVI Septembris anno MDCCLIII

Signat���J. H. HENRICY.
Et ego Constantinus Suyskens Societatis Jesu permitto Petro Joanni vander Plassche, ut Tomum secundum de Actis Sanctorum Octobris, nostro permissu apud ipsum impressum, publicet. Datum Antverpiæ 9 Julii MDCCLXVIII.

APPROBATIO ORDINARII.

Examine prævio, prodit Tomus secundus Octobris, continens tertium & quartum dies dicti mensis, auctoribus RR. PP. Constantino Suyskeno, Cornelio Byeo, Jacobo Bueo & Josepho Ghesquiero, Societatis Jesu presbyteris, in quo præcipuam partem habet Vita S. Francisci, cujus maximam sanctitatem invicte probant Historici coævi & suppar S. Bonaventura, non item illi, qui postea Historias, Revelationes & Visiones in publicum dederunt, in quibus varia sanctissimo Viro injuriosa & inter se pugnantia conspiciuntur. Si alicubi, maxime hic meminisse oportet Protestationis, quam præmittere solent scriptores Hagiographi: neque suis, aliorumve relatis Commentariis aliud pondus tribui, quam sit historiæ ab hominibus errori obnoxiis scriptæ. Hæc præsertim pro acatholicis, in quorum Bibliothecis hoc Opus de Actis Sanctorum locum obtinet, ut calumniari desinant, quasi ab Ecclesia Catholica cæco zelo adoptentur, quæcumque in laudem Sanctorum scripta reperiuntur, nam in iis, quæ non sunt Fidei Catholicæ, unicuique fideli omnimoda libertas est sentiendi ea, ad quæ rationis pondus magis inclinat: neque contrariam Ecclesiæ praxim evincent ex eo, quod indiscretos aliquando audiant concionatores, qui directe impingunt in expressam Superiorum Instructionem, qua cavetur, ne apocryphis historiis & fabulis utantur, ne Miracula & Indulgentias, nisi prævia approbatione Ordinarii promulgent & de ejus licentia publicent: tantum abest, similes abusus Ecclesiæ imputari posse, ut potius clare pateat, Ecclesiam illos detestari. Neque objiciant praxim Fidelium toto orbe frequentantium Indulgentiam Portiunculæ, ut vocant, quia constat, quod Ecclesia illam concesserit & extenderit ad omnes ecclesias Ordinis S. Francisci, quam independenter a veritate Historiæ concessionis immediatæ a Christo Domino lucrantur tam illi, qui Historiam rejiciunt, quam ii, qui illam ut genuinam admittunt. Cavendum interim hujus Indulgentiæ prærogativas indiscrete extollere supra alias Indulgentias Plenarias, ne perditæ vitæ homines, neglecto de Confessione & Communione annua Ecclesiæ præcepto, conversionem suam temeraria prorsus fiducia differant ad tempus Indulgentiæ Portiunculanæ, quales se plures novisse asserit Waddingus. Nec est, quod acatholicos offendere possint imagines & Historia de continuo miraculo corporis S. Francisci incorrupti & viventis instar consistentis suis sine fulcro innixi pedibus, cum de illius miraculi veritate non tantum inter Catholicos, sed & inter ipsos S. Francisci Alumnos sit controversia, quæ facile dirimi posset & deberet per inspectionem, ad quam se obtulit hujus Vitæ Auctor cum socio a paucis annis Romæ existens, unice ad explorandam veritatem, & ad majorem Dei, qui est mirabilis in Sanctis suis, gloriæm manifestandam. Si forte inhibitiones aliquæ obstitissent, amoveri poterant eadem, qua factæ sunt, auctoritate, supplicantibus RR. PP. Conventualibus (in quorum ecclesia subterranea prope Assisium perseverare fertur dictum miraculum) summo Pontifici, qui haud dubie gratiose annuisset, probe sciens, honorificum esse opera Dei revelare & confiteri. Datum Antverpiæ 9 Julii 1768.

J. F. De Bruyn S. T. L. Seminarii Episcopalis Præses, Cathed. Ecclesiæ B. M. V. Canonicus grad., Archi-Presbyter, Examinator Synodalis, librorum Censor.

PROTESTATIO AUCTORUM.

Quod identidem protestati sunt decessores nostri in hoc de Actis Sanctorum Opere, se servatas velle Urbani Papæ VIII Constitutiones; neque suis, aliorumve hic relatis Commentariis aliud pondus tribui, quam sit historiæ, ab hominibus errori obnoxiis scriptæ: idem ante hunc secundum tomum Octobris denuo protestamur.

INDEX SANCTORUM IN TOMUM II OCTOBRIS.

A

Adauctus martyr in Mesopotamia, ejusque filia Callifthene virg. Ephesi. Sylloge 407

Ammon seu Ammun Ægyptius in Nitria. Comm. Præv. § I. Eremi Nitriensis notitia, Ammonis in Fastis sacris memoria, Vita edenda 413. § II. Sancti natales, nuptiæ, castitas in matrimonio, & an ab ipso hujus initio in solitudinem Nitriæ secesserit 414. § III. Sanctus in montem Nitriæ secedit, monasteria in hoc primus exstruxit, discipulos acquirit, edit miracula, S. Antonio utitur familiariter 415. § IV. Sanctus e vivis excedit; tempus, quo hoc evenerit, aliaque nonnulla ad Ammonem pertinentia exponuntur 418. Vita, auctore Palladio, ex Historia Lausiaca apud Rosweydum cap. 8 421

Amponus vel Amponius cum Felice &c. Vide Felix.

Aurea virg. abbatissa Parisiis in Francia. Comm. Præv. § I. Sanctæ in Martyrologiis annuntiatio: ejus cultus & Officium Ecclesiasticum, Actorum notitia, eorumque sublesta fides 472. § II. Sanctæ patria, parentes, monastica præfectura, probabilius sub Regula S. Columbani gesta 476. § III. An alia Mabillonii sententia, secundum quam S. Aurea monialis Benedictina proprie dicta ab eo statuitur, sat firmis testimoniis nitatur; & an monachi Benedictini simul cum monialibus in S. Aureæ parthenonem a S. Eligio introducti fuerint 480. § IV. S. Aureæ instans obitus prænuntiatus, ejus mors, sepultura, corporis translationes, lipsanotheca 485. § V. Cur de Eligiani monasterii Parisiensis statu & vicissitudinibus hic agatur: an diversum non fuerit a monasterio Christivili: quando & qua ratione jure beneficiario episcopo Parisiensi traditum: cur inde tandem moniales expulsæ 487. § VI. Eligianus parthenon a Fossatensibus, tamquam minus canonice sibi traditus, Parisiensi episcopo dimittitur: denuo iis redditur: unitur episcopatui Parisiensi: monachis in eo substituti presbyteri seculares, atque his tandem clerici Regulares, dicti Barnabitæ 491

B

Berinna seu Berenice cum Domnina &c. Vide Domnina.

Bonifacius cum Tyrso &c. Vide Tyrsus.

C

Cajus cum Crispo. Vide Crispus.

Caius cum Dionysio &c. Vide Dionysius.

Callisthene cum Adaucto. Vide Adauctus.

Candidus vel Candida M. Romæ. Sylloge 7

Castus cum Felice &c. Vide Felix.

Chæremon cum Lucio. Vide Lucius.

Crispus & Caius Corinthi. Sylloge. Sanctorum memoria in Martyrologiis classicis; unde hæc hausta sit, & an Caius noster a Caio Macedone, de quo in Apostolorum Actis capite decimo nono, & Caio, ad quem Joannes Apostolus tertiam suam scripsit epistolam, sit diversus 326

Cyprianus ep. conf. Telone in Provincia Galliæ. Comm. Hist. Crit. § I. Loci notitia, Sancti in Martyrologiis memoria, cultus & Officium Ecclesiasticum 164. § II. Inquiritur de Sancti patria & nobili stemmate 168. § III. Series chronologico-historica rerum a Sancto gestarum usque ad episcopatum 169. § IV. Prosecutio ejusdem seriei chronologico-historicæ, in qua præsertim concilia, quibus Sanctus interfuit & subscripsit, recensentur 172. § V. Altera ejusdem seriei prosecutio, in qua liber prior Vitæ S. Cæsarii Cypriano Telonensi episcopo adjudicatur 174. § VI. Ultima seriei chronologico-historicæ pars, in qua tempus & genus mortis S. Cypriani examinatur 177

D

Dasius Axiopoli in Mœsia inferiori. Ex Hieronymianis aliisque 411

Dionysius epis. Alexand., Faustus M., Caius, Petrus, Paulus & quatuor alii, Alexandriæ & forte alibi in Ægypto. Comm. Hist. § I. S. Dionysius, ep. Alexandrinus, cur hodie detur; sanctorum Sociorum ejus in Fastis sacris memoria, locus & tempus felicis e vita excessus 8. § II. S. Dionysii memoria in Fastis sacris, cultus Ecclesiasticus, generis nobilitas, regio natalis 14. § III. Sancti conversio ad fidem, professio, presbyteratus dignitas, & an ante episcopatum maritatus exstiterit 16. § IV. Sancti ad episcopatum Alexandrinum promotio, hujusque epocha, persecutio Alexandriæ in Christianos, mota a plebe, ac deinde altera a Decio 18. § V. Quid Dionysius in persecutione Decii passus fuerit & quæ sit Taposiris, ad quam tunc ductus sit 20. § VI. Dionysii ad Domitium & Didymum epistola, & an hæc sub Valeriano, an sub Decio, scripta sit 22. § VII. Dionysius Novatiani schisma Romæ exortum conatur exstinguere, huncque in finem varias scribit litteras 26. § VIII. Lapsorum in persecutione Decii multitudo, & quid in horum causa Dionysius statuerit 29. § IX. Scribit ad Fabium, Antiochenum episcopum, eumque a Novatiani de lapsis opinione conatur avertere 32. § X. Controversia de rebaptizandis hæreticis inter S. Cyprianum & S. Stephanum Papam exorta, Dionysius paci in Ecclesia servandæ dat operam, variasque hunc in finem scribit epistolas 34. § XI. An Dionysius in Cypriani de rebaptizandis hæreticis dogma certo consenserit 38. § XII. Valerianus persecutionem in Christianos suscitat; quo anno hæc cœpta sit, & quid in ea Dionysius pertulerit 41. § XIII. Dionysius famam suam tuetur, gregisque sui curam, etiam absens, gerit 44. § XIV. Sabellianorum hæresi sese opponit; sequioris doctrinæ apud Dionysium, Romanum Pontificem, insimulatur, fitque ab hoc rei, cujus accusatur, per epistolam certior 47. § XV. Adversus Pentapolitanorum accusationes, variis scriptis ad Dionysium Romanum Pontificem Opusculis, sese tuetur 51. § XVI An Dionysius erroris circa sanctissimam Trinitatem a Pentapolitanis merito insimulatus fuerit 54. § XVII. An Dionysius merito dici queat Arianorum præformasse errores 59. § XVIII. Dionysius Arianorum errores non præformasse aliis adhuc rationibus ostenditur 64. § XXI. Tria S. Basilii de Dionysio Alexandrino asserta, & quid de horum altero sentiendum sit 66. § XX. Duo alia Basilii de Dionysio asserta expenduntur 70. § XXI. Annus, quo Valerianus a Persis captus fuerit, disquiritur, sicque via ad reliquas Dionysii res gestas chronologice ordinandas aperitur 73. § XXII. An Dionysius statim post Valeriani captivitatem Alexandriam sit reversus 77. § XXIII. Dionysius, occiso Macriano ejusque filiis, Alexandriam revertitur, gnavique pastoris partes obit 80. § XXIV. Nova Alexandriæ oritur seditio cum bello, ac deinde pestis: Sancti de his litteræ Paschales 85. § XXV. Dionysius ad concilium Antiochiæ contra Paulum Samosatenum celebrandum invitatur, dumque hoc celebratur, extremum diem obit 88. § XXVI. In annum & diem, quo Dionysius e vivis excesserit, inquiritur 94. § XXVII. Brevis rerum ad Dionysium spectantium anacephalæosis chronologice ordinata 97. Appendix de Sancti Operibus, quorum ignoratur epocha, simulque de iis, quæ an Dionysii certo sint, non constat. Cap. I. Duo de Promissionibus libri, resque in his a Sancto tractatæ 99. Cap. II. De Dionysii ad Basilidem, Pentapolitanum episcopum, epistolis, ac præcipue de illius ad hunc epistola, in quatuor capita divisa, quæ in sacros canones a Græcis sunt relata 103. Cap. III. De duabus Dionysii epistolis, altera ad Theotecnum, altera ad Origenem data, & an hunc Sanctus calamo umquam impugnarit 106. Cap. IV. An Sanctus concinnarit Scholia in Opera, quæ sub Dionysii Areopagitæ nomine circumferuntur 110. Cap. V. De duabus ad Paulum Samosatenum epistolis, Dionysii nomine vulgatis, deque binis argumentis, quibus has Dionysii non esse, quidam contendunt 115. Cap. VI. De reliquis argumentis, quæ pro duabus ad Samosatenum epistolis Dionysio adjudicandis faciunt; & an ex hypothesi, quod hæ nihilominus Sanctum habeant auctorem, altera non distinguatur ab epistola ad ecclesiam Antiochenam ab eo scripta 119. Cap. VII. De nonnullis Opusculis, Dionysio vel vere vel falso adscriptis 123. Cap. VIII. De Sancti ad Dionysium Romanum de Luciano epistola, hujusque occasione nonnulla adhuc de quibusdam Dionysii opinionibus seu dogmatibus observantur 126

Domnina, Berinna, seu Berenice & Prosdoce MM. in Syria. Comm. Præv. § I. Memoria in Fastis sacris, cultus Ecclesiasticus; an sanctis Martyribus accensendæ, & quæ sint earum Acta 393. § II. A quibus sanctis mulieribus distinguantur, & a quibus non distinguantur Domnina ejusque filiæ 396. § III. Tempus, locus, aliaque martyrii seu obitus adjuncta 399. Homilia S. Joannis Chrysostomi, presbyteri Antiocheni, dein episcopi Constantinopolitani, de SS. Domnina, Berinna seu Berenice & Prosdoce MM. 400

E

Ewaldi duo presbyteri MM. in Antiqua Saxonia. Comm. Præv. § I. Antiquæ Saxoniæ, in qua Sancti passi sunt, notitia, varia nominis eorum efformatio, memoria in Fastis sacris, cultus Ecclesiasticus, Passio edenda 180. § II. An Sancti sint ex XI apostolicis viris, cum S. Willibrordo Euangelii prædicandi ergo ex Hibernia in Frisiam profectis, & an monachi ex Ordine S. Benedicti exstiterint 183. § III. Quædam pseudo-Marcellini de Sanctis commenta, & an hi in vico Larensi passi sint, fidemque prædicarint 187. § IV. De Sanctorum palæstra tractatur ulterius, hancque nec vico Appellerbecano, nec alteri definito loco indubie posse affigi, ostenditur 190. § V. Tempus, quo Sancti martyrio coronati sint, & an horum interfectorum corpora Coloniam usque adverso Rheno sint devecta 196. § VI. Corpora a Pipino ac deinde ab Annone Coloniensi archiepiscopo translata 198. § VII Sanctorum capita Monasteriensibus concessa, parsque alia reliquiarum S. Norberto 203. Passio, auctore sancto ac venerabili Beda, ex Historiæ Anglicanæ Ecclesiasticæ Parisiis anno 1681 editæ lib. 5, cap. XI 205

F

Faustus cum Dionysio &c. Vide Dionysius.

Felix, Amponus vel Amponius & Castus MM. Ex Martyrologiis 6

Franciscus Conf. fundator Ordinis Minorum, Assisii in Umbria. Comm. Præv. § I. Scriptores præcipui, qui de S. Francisco egerunt, quorum postremus S. Bonaventura: Vitæ hic edendæ cum Supplementis 545. § II. Quid censendum sit de Speculo vitæ S. Francisci, sæpius varie edito, & apud nos Ms.; scriptores alii, qui de eodem Sancto egerunt, antiqui & recentiores 550. § III. S. Francisci, cujus Ordo prædictus creditur, ortus, patria, parentes, nomen in baptismo impositum, deinde mutatum 555. § IV. Sancti pueritia, adolescentia & juventus: propositum non negandi stipem pauperibus, annua detentio in carcere Perusino 560. § V. Francisci ad meliora conversio per morbum inchoata, & variis modis paulatim promota 563. § VI. Perfecta Francisci conversio, & certamina cum patre, cui tandem coram episcopo omnia bona, ipsaque vestimenta cedit 567. § VII. Chronotaxis conversionis, abdicationis omnium rerum coram episcopo, ac mutati postea habitus, congregationis primorum sociorum, & Ordinis ab Innocentio III approbati 571. § VIII. Gesta Sancti a bonorum abdicatione usque ad habitum mutatum, sive annorum MCCVII, & MCCVIII, ac partim anni MCCIX 575. § IX. Primorum trium sociorum ad S. Franciscum accessio, ejusdemque cum B. Ægidio excursio in Marchiam Anconitanam 579. § X. Quatuor aliorum sociorum ad S. Franciscum accessus, qui illos instruit, & binos in varias regiones mittit: brevi tamen post omnes ad S. Mariam in Portiuncula redeunt, & rursus aliorum quatuor accessu, una cum Sancto, fiunt duodecim 583. § XI. Aliquot sociorum virtutes: Sanctus scribit Regulam, pro cujus approbatione cum omnibus undecim sociis Romam proficiscitur, & eam cum facultate prædicandi ab Innocentio III obtinet 587. § XII. Francisci & sociorum discessus Roma: cibus illis in via mirabiliter datus: commoratio in loco deserto prope Hortanum, deinde apud Rivum-tortum prope Assisium: reditus ad Portiunculam, & concessa ipsi ecclesia: aliqua gesta ibidem 592. § XIII. Cura paupertatis servandæ, vitæ austeritas, humilitas, aliæque Sancti virtutes: S. Claræ anno MCCXII ad strictiorem vitam conversio, ejusque Ordo inchoatus: primum Ordinis Minorum capitulum: iter in Syriam ab illo frustra mari tentatum 597. § XIV. Sanctus in Africam trajecturus, morbo in Hispania impeditus, redit ad Portiunculam, ubi plures in socios admittit: causam sui Ordinis agit in concilio Lateranensi: anno MCCXV celebrat comitia: Romæ contrahit amicitiam cum S. Dominico 602. § XV. Mors Cardinalis de S. Paulo: inchoata Sancti amicitia cum Cardinale Hugolino, postea primo Ordinis protectore: Sancti in comitiis annuis præsentia: celebria comitia anni MCCXIX: an hæc sint capitulum Storearum, cui ultra quinque millia interfuere 606. § XVI. Iter S. Francisci in Syriam & Ægyptum: clades ab eo prædicta Christianis ante Damiatam: accessus ad Soldanum Ægypti, gestaque cum eo: fabulosa quædam a recentioribus addita 611. § XVII. Nonnulli in Ægypto aut Palæstina Minorum Ordini aggregati: ejusdem Ordinis elogium: S. Francisci reditus in Europam: comitia anno MCCXX de more habita 617. § XVIII. Mirabilia incerti temporis: mansuetudo Sancti in animantia rationis expertia; horum in ipsum reverentia: fructus prædicationis illius: miracula in vita: amor solitudinis & orationis: conflictus cum dæmone: prædicatio coram Honorio III Papa 622. § XIX. Sancti misericordia & liberalitas in pauperes: tener affectus erga bruta animantia, maxime erga agnos: Deum in omnibus creatis contemplatur: nomen Domini pio affectu mire veneratur 626. § XX. Comitia generalia anno MCCXXI de more celebrata: an ex his denuo tentata missio Germanica? Tertius Ordo institutus, scriptaque pro hoc a S. Francisco Regula, non a Nicolao IV PP. Alia quædam ad annos MCCXXI & MCCXXII a Waddingo relata, alibi danda 630. § XXI. S. Franciscus Regulam compendiosiorem facit in monte, Spiritu Sancto inspirante: varia hujus historiæ adjuncta a nonnullis tradita, sed non omnia satis firma 635. § XXII. S. Franciscus Regulæ suæ confirmationem anno MCCXXIII ab Honorio III obtinet: coram Pontifice concionatur: protectorem Ordinis ab eodem impetrat: aliæ ejusdem Pontificis litteræ in favorem Ordinis datæ 639. § XXIII. Sanctus Nativitatem Domini peculiari modo celebrat, & Euangelium cantat: ex quo tempore videatur diaconatu initiatus fuisse: anno MCCXXIV habet comitia generalia, in quibus intermissam missionem Germanicam feliciter instaurat: secedit in montem Alvernum 643. § XXIV. Eodem anno MCCXXIV in eodem monte Alverno quinque sacris stigmatibus insignitur 648. § XXV. Eadem sacra stigmata duorum synchronorum Pontificum, Gregorii IX & Alexandri IV, litteris Apostolicis asserta & vendicata: tempus, quo illa S. Francisco impressa fuere 653. § XXVI. Postremo vitæ biennio morbis affligitur: asello circumvectus prædicat: curandi oculos gratia Reate defertur: sed malum augetur. An tunc denuo prædicaverit, & revectus Assisium sit 658. § XXVII. In agro Senensi gravius ægrotans, defertur ad Cellam Cortonensem, atque hinc Assisium, ubi in palatio episcopali decumbit: transfertur ad ædem Portiunculæ: condit testamentum: Jacobæ de Septemsoliis accessus ad ipsum expenditur 662. § XXVIII. Ultima S. Francisci gesta & beatus obitus: trina illius mox post mortem apparitio: litteræ Eliæ de ejusdem obitu ad Minores in Francia 666. § XXIX. Assignantur annus, diesque mensis ac hebdomadæ, & ætas, qua Sanctus obiit: alaudæ sacro funeri applaudunt: accurrunt Assisienses: corpus, dum fertur Assisium, S. Claræ & Sociabus ejus ostenditur: Assisii in ecclesia S. Georgii tumulatur 669. § XXX. Gregorius IX Papa inquiri jubet in gesta & miracula Francisci: canonizationem decernit Perusii & solenniter exsequitur Assisii, diemque festum annuum indicit: Litteræ hac super re ab eodem datæ 673. § XXXI. Destinatur locus ecclesiæ ædificandæ, in quam Sancti corpus erat transferendum: Gregorius IX Papa fabricam plurimum promovet; primum ejusdem lapidem jacit, eamdemque privilegiis exornat 677. § XXXII. Sancti corpus ad novam basilicam sollenniter translatum: translatio turbata ab Assisiatibus, quos Pontifex pœnis minisque ad officium revocavit 680. Vita prima inedita, auctore Thoma de Celano, Sancti discipulo. Ex codice Ms. Longi-pontis Ord. Cisterciensis. Prologus 683. Liber I. De gestis Sancti usque ad penultimum vitæ annum. Cap. I. Francisci vita sæcularis & libera: conversio ejus ad pietatem miris modis promota 684. Cap. II. Prosecutio conversionis: certamina Sancti cum patre, cui omnia abdicat, etiam vestimenta 686. Cap. III. Sanctus patitur a latronibus: servit in culina monasterii: vestem accipit Eugubii: inservit leprosis: rediens Assisium, mendicando tres reparat ecclesias, auditisque Euangelii verbis, durum magis assumit habitum 688. Cap. IV. Sanctus pœnitentiam prædicare incipit: primorum sociorum accessus: monita eis data: aliorum accessus, quo universi fiunt numero duodecim 690. Cap. V. Ordo S. Francisci ab Innocentio III approbatus: cibus ei sociisque in loco deserto allatus: multa de Sancto ejusque primis sociis 692. Cap. VI. Habitatio S. Francisci in Rivo-torto: sociorum instructio, quos docet orare: virtutibus fulget, occulta cordium & futura novit 695. Cap. VII. Cura subditos corrigendi & paupertatem servandi: vitæ austeritas, mirando exemplo confirmata: humilitas & contemptus sui, iter in Asiam, & deinde in Africam frustra susceptum: gesta cum Soldano: miracula Sancti, cui animantia obediunt 698. Cap. VIII. Fructus prædicationum S. Francisci: plurima ejusdem miracula 701. Cap. IX. Conjunctio Sancti cum Deo in oratione: constantia in prædicando, prædicatio coram Papa & Cardinalibus: amicitia cum Hugolino Ostiensi: amor pauperum & quorumdam animalium 703. Cap. X. Sanctus in omnibus laudat Deum: mores ejusdem, virtutes, corporis figura late descripta. Christum imitari conatur, Natalem ejus mira solemnitate celebrat: miracula in eo loco facta, & ecclesia Sancto dedicata 705. Liber II, Referens gesta duobus posterioribus vitæ S. Francisci annis. Cap. I. Excellentia vitæ S. Francisci & utilitas ejus doctrinæ: mirabilis visio, in qua eidem sacra stigmata imprimuntur 707. Cap. II. Sanctus semper fervens, multis corporis infirmitatibus afficitur: ejus amicitia cum Cardinale Hugolino, postea Gregorio IX, & hujus laudes: virtutes S. Francisci 710. Cap. III. Crescunt Sancti infirmitates: pia ad mortem præparatio, & felix obitus: anima in cælum ascendere visa 712. Cap. IV. Concursus populi ad defunctum: sacra stigmata & pulchritudo corporis mortui: honorifice portatur ad civitatem, & ad monasterium S. Claræ, ac demum sepelitur 714. Liber III. Cap. I. Franciscus ritu solemni in numerum Sanctorum relatus 716. Cap. II. Miracula post mortem patrata 719. Cap. III. Reliqua miracula 721. Appendix inedita ad Vitam primam, Auctoribus Tribus ipsius Sancti Sociis, Leone, Ruffino & Angelo, ex codice Ms. conventus Fratrum Minorum Lovanii in Belgio. Prologus auctorum 723. Cap. I. Sancti patria, indoles & vitia in adolescentia & juventute; captivitas, ad meliora conversio & pius in Christum passum affectus 724. Cap. II. Sancti gesta a sua conversione usque ad assumptum habitum Fratrum Minorum, cœptumque novum vitæ genus 728. Cap. III. Sanctus admittit socios, qui ab illo egregie instituti virtutibus clarent 731. Cap. IV. Approbatio Regulæ ab Innocentio III Romæ impetrata: reditus in vallem Spoletanam, & gesta ibidem: Regula ab Honorio III confirmata & ab eodem obtentus protector Ordinis: comitia generalia anni MCCXXIV, ex quibus multi in varias provincias feliciter missi 736. Cap. V. Sancti obitus post accepta ante biennium sacra stigmata: solennis canonizatio: ecclesia ejus nomine condita, translatumque ad hanc sacrum illius corpus 741. Vita altera, auctore S. Bonaventura, ex editione Sedulii, collata cum editione Suriana, Romana, Waddingiana & codice nostro Ms. Prologus 742. Cap. I. De conversatione S. Francisci in habitu sæculari 744. Cap. II. De perfecta conversione ejus ad Deum, & de reparatione trium ecclesiarum 745. Cap. III. De Institutione Religionis, & approbatione Regulæ 748. Cap. IV. De profectu Ordinis sub manu ipsius, & confirmatione Regulæ prius adprobatæ 750. Cap. V. De austeritate vitæ ejus, & quomodo creaturæ præbebant ei solatium 754. Cap. VI. De humilitate ejus & obedientia, & de condescensionibus divinis ei factis ad nutum 757. Cap. VII. De amore paupertatis, & mira suppletione defectuum 760. Cap. VIII. De pietatis affectu, & quomodo ratione carentia adfici videbantur ad ipsum 763. Cap. IX. De fervore caritatis ejus, & desiderio martyrii 766. Cap. X. De studio & virtute orationis 769. Cap. XI. De intelligentia Scripturarum, & spiritu prophetiæ 771. Cap. XII. De efficacia prædicandi & gratia sanitatum 774. Cap. XIII. De stigmatibus sacris 777. Cap. XIV. De patientia ipsius, & transitu mortis 780. Cap. XV. De canonizatione ipsius, & translatione corporis sacri 782. Cap. XVI. Miracula aliquot a S. Francisco post ejus obitum edita. § I. De virtute sacrorum stigmatum 783. § II. De mortuis suscitatis 785. § III. De his, quos a mortis periculo liberavit 787. § IV. De liberatis a naufragio 789. § V. De liberatis a vinculis & carceribus 790. § VI. De liberatis a periculo partus 791. § VII. De cæcis illuminatis 792. § VIII. De liberatis a variis infirmitatibus 794. § IX. De non observantibus festum, & non honorantibus Sanctum 796. Appendix ad gloriam posthumaM. § I. Sancti festum natale aliquando cum cessatione a servilibus observatum: ejusdem festi Officia Ecclesiastica 799. § II. Alia de aliis ejusdem Sancti festivitatibus Officia Ecclesiastica, & earumdem in Martyrologiis memoria 801. § III. Præcipuæ S. Francisci basilicæ prope per Innocentium IV summum Pontificem facta anno MCCLIII; ejusdem aliorumque Pontificum in eamdem pius affectus & munificentia 804. § IV. Recitatur Bulla, per quam Benedictus XIV Papa basilicæ S. Francisci apud Assisium vetera privilegia confirmavit, nova concessit, & eamdem in Patriarchalem & cappellam Papalem erexit 807. § V. Præcipuæ S. Francisci ecclesiæ prope & intra civitatem Assisiensem: mons sacer Alvernus, in quo illi sacra stigmata collata fuerunt 813. Analecta. pars I. Ex Waddingi Annalibus Minorum, aliisque editis & Mss. § I. Quædam Sancti gesta, a Waddingo in Annalibus ad annum MCCXI relata 817. § II. Varia Sancti gesta, quæ a Waddingo ad annum MCCXII & ad partem sequentis narrantur 820. § III. Gesta, quæ apud Waddingum ad reliquum anni MCCXIII & ad sequentem Sancto in itinere Hispanico attribuuntur 825. § IV. Sancti in Italiam reducis gesta, apud Waddingum anno MCCXV illigata. Quid de relatis hoc & præcedenti §§ censendum videatur. Alia ad eumdem annum ibidem narrata 829. § V. Varia Sancti gesta ad annos MCCXVI, MCCXVII & MCCXVIII in Annalibus Minorum memorata 834. § VI. Generalia comitia anno MCCXIX celebrata: quæ hæc fuerint, & quæ potissimum in iisdem gesta: facta alia huic anno in Annalibus Minorum illigata 838. § VII. Sancti gesta Bononiæ, ad annum MCCXX in Annalibus relata 842. § VIII. Alia Sancti gesta ad eumdem annum MCCXX a Waddingo & Melissano reposita 847. § IX. Alia Sancti gesta annis MCCXXI & sequenti ex Waddingo, atque inter hæc iter per regnum Neapolitanum & accessus ad specum Sublacensem & montem Garganum 852. § X. Alia S. Francisci gesta ad annos MCCXXIII & MCCXXIV in Annalibus Minorum relata 856. § XI. Cetera ejusdem Sancti gesta in monte Alverno, ad eumdem annum MCCXXIV a Waddingo memorata 859. Analectorum pars II. De S. Francisci gestis cum S. Dominico. § I. An S. Dominicus generalibus Minorum comitiis, vulgo Storearum dictis, anno MCCXIX, an alteris interfuerit 864. § II. Discutitur narratio Bartholomæi Pisani de capitulo Minorum, cui S. Dominicum interfuisse, putavit 868. § III. An S. Dominicus videri possit exemplo S. Francisci severiorem paupertatem in Ordinem suum induxisse 872. § IV. Alia quædam de amicitia & colloquiis SS. Francisci & Dominici 874. Analectorum pars III. De Indulgentia Portiunculana. § I. Recitantur litteræ Theobaldi, episcopi Assisiensis, in quibus exponitur historia impetrationis & promulgationis Indulgentiæ vulgo Portiunculanæ 879. § II. Dantur litteræ Corradi episcopi Assisiatis, continentes auctiorem historiam ejusdem Indulgentiæ 881. § III. Datur notitia Historiæ ejusdem Indulgentiæ per Franciscum Bartholi ante litteras Corradi scriptæ: recensentur testimonia B. Benedicti Aretini & Raynerii anno MCCLXXVII data 885. § IV. Petri Zalfani aliorumque, qui seculo XIII vixerunt, de eadem Indulgentia testimonia 890. § V. Varia alia argumenta, quibus probatur Indulgentia Portiunculana seculo XIII & duobus sequentibus pro vera habita fuisse 893. § VI. Recensentur aliquot, qui hanc Indulgentiam scriptis editis varie impugnarunt, & contra tutati sunt: singularitas ejusdem ex disciplina Ecclesiastica ejus temporis 896. § VII. Disseritur de silentio primorum biographorum sanctique Bonaventuræ, & probabiles silendi causæ proponuntur 899. § VIII. An ex veterum testimoniis constet, Indulgentiam Portiunculæ a Christo proxime sine summi Pontificis ministerio concessam fuisse: negantium argumenta referuntur 903. § IX. Inquiritur, utrum Indulgentiæ Portiunculanæ proximus largitor sit ipsemet Christus, an, Christo annuente & mandante, Honorius III Papa 905. § X. Expenditur secunda pars historiæ, continens ea, quæ inter primum secundumque S. Francisci ad Honorium accessum facta narrantur 910. § XI. Dedicatio ecclesiæ Portiunculanæ & promulgatio Indulgentiæ per septem episcopos factæ, & adjuncta expenduntur: Indulgentia quotidiana ab Innocentio XII concessa: annuæ Indulgentiæ frequentatio & ad universum Ordinem extensio 914. Analectorum pars IV. De statu fituque corporis S. Francisci, deque aliis ejusdem Sancti reliquiis. § I. Exponitur controversia, & recensentur utriusque litigantium partis præcipui scriptores 919. § II. Qui incorruptionem sacri corporis, & prodigiosum illius situm propugnant, primo laudant traditionem, velut omni ex parte probatissimam 921. § III. Dicitur Cardinalis Carillius Albernotius celebre S. Francisci corporis prodigium anno MCCCLIV vidisse. Producta in hanc rem testimonia expenduntur 925. § IV. Visitatio sacri corporis anno MCCCCXLIX a Nicolao V Papa facta exponitur ex Oddone Perusino, & Mariani Florentini apographo Vaticano, mutilo 928. § V. Eadem visitatio, Nicolao Papæ V attributa, refertur ex litteris Baucianis, editionis Horatii Diolæ 930. § VI. Nicolai V anno MCDXLIX accessus Assisium probatur: expenditur auctoritas Jacobi Oddonis, Mariani Florentini, Anonymi Hispani, litterarum Baucianarum editoris, Marci Ulyssiponensis Chronicorum & Horatii Diolæ 933. § VII. Personæ in Relatione memoratæ tempori & adjunctis congruunt; corporis B. Ægidii præsentia perperam asserta: variarum litterarum diversa inscriptio, non consona & falsa narratio 937. § VIII. An in iisdem litteris suspecta debeat esse narratio, quæ de solis patulis & sanguine manantibus vulneribus, vel de hisce & clavis in sacri corporis manibus pedibusque visis meminit 941. § IX. Quid censendum videatur de sacri corporis visitatione, a Francisco Sfortia, Mediolanensium duce, facta: quid de inscriptione sepulcrali, ac visitationibus Gregorio IX Papæ attributis 945. § X. Proponuntur duæ aliæ sacri corporis visitationes, quarum una Sixto IV Papæ, altera Galeotto tribuuntur 949. § XI. Expenditur relatio visitationis sacri corporis, reverendissimo Piscullio, Minorum Conventualium Ministro generali, ejusque socio Tinaccio attributæ 953. § XII. Alia quædam pro asserendo ejusdem corporis prodigioso statu producta expenduntur 957. § XIII. Quæritur, an ex S. Bonaventura constet, corpus S. Francisci anno MCCXXX, quo translatum fuit, in ossa & cineres resolutum fuisse, an contra perseverasse incorruptum 962. § XIV. An S. Bonaventura saltem uspiam insinuaverit, sibi notum fuisse prædictum sacri corporis, incorrupti & in pedes erecti stantis, prodigium: an contra ejusdem silentium eidem miraculo adversetur 965. § XV. An Pisani partim silentium, partim dicta, eidem sacri corporis prodigio adversentur 969. § XVI. An Affirmantibus prodigium refragentur Ubertinus de Casali, Joannes Gobelinus & Jacobus de Oddis 972. § XVII. Expenduntur argumenta, quæ allegantur ad probandum, S. Francisci corpus inclusum esse mensæ majoris altaris in ecclesia Assisiensi. Duasne, an tres ecclesias complectatur basilica Assisiensis 975. § XVIII. Expenduntur causæ, ob quas negant, in sacrum corpus inquiri posse; cur item fuerit semper illud tam secreto servatum, & obstructi cuniculi, ut ferunt 980. § XIX. Proponuntur conjecturæ, quæ dubium facere possunt, an umquam exstiterint subterranei ad sacrum corpus aditus, & an illud non potius a tempore translationis semper omnibus occultatum manserit 983. § XX. Recensentur aliquot scriptorum testimonia, post Pisanum asserentium, S. Francisci cor & intestina, a reliquo corpore separata, in æde Portiunculana condita servari 985. § XXI. Alia argumenta, quibus impugnatur præmissa de exenterato S. Francisci corpore opinio, expenduntur 989. § XXII. De aliquot S. Francisci reliquiis variis in locis asservatis 992. Analectorum pars V. De S. Francisci Opusculis. Cap. I. Opuscula, quæ in libro 1 recensentur 995. Cap. II. De Opusculis in libris secundo & tertio contentis 1000

G

Gerardus abb. Broniensis in comitatu Namurcensi in Belgio. Comm. Præv. § I. Sancti annuntiatio in Fastis sacris, cultus ecclesiasticus, Vita edenda 220. § II. Sancti patria, tempus natale, parentes, militia apud comitem Berengarium, pietatis & virtutis in prima ætate studium 223. § III. Sanctus ecclesiam Broniensem reædificat, clericos in ea ad tempus constituit, ipseque monachum induit 227. § IV. Ad sacros Ordines & ad ipsum sacerdotium promovetur, revertitur e monasterio San-Dionysiano in patriam cum reliquiis S. Eugenii martyris, hæque in novam Broniensem ecclesiam solemniter inferuntur 230. § V. An a Sandionysianis monachis S. Gerardo integrum S. Eugenii martyris corpus fuerit concessum, & an hic Toletanus in Hispania archiepiscopus exstiterit 234. § VI. An & quas S. Gerardus reliquias præter S. Eugenii martyris corpus e Dionysiano monasterio Bronium attulerit 237. § VII. Clericis monachos Bronii substituit, quo tempore id fecerit, & an hos in monasterium, antea clericis constructum, induxerit 241. § VIII. De Caroli Simplicis diplomate, binisque Pontificiis rescriptis, quæ per Gerardum monasterio Broniensi impetrata feruntur 244. § IX. Utrum ex binis, quæ Gerardo data feruntur, Pontificiis Rescriptis genuinum existat, genuinive loco habendum videatur 246. § X. Quid de diplomate, quod Gerardo ab Henrico Aucupe fuit concessum, statuendum appareat 249. § XI. Sanctus cellulæ sese includit, Cellense monasterium reformandum accipit, tempus, quo id factum sit 252. § XII. An Sanctus jam tum, cum monasterium Cellense reformandum accepit, pluribus Lotharingiæ, seu regni Lotharii, monasteriis abbas præfuerit, & an umquam tum in hoc, tum in Franciæ regno plura cœnobia gubernarit 255. § XIII. An S. Gisleni reliquias, furto a Malbodiensibus ablatas, Gislenianis recuperarit, & qui his utilis exstiterit 259. § XIV. Sanctus evocatur in Flandriam, comitem Arnulphum a calculi morbo sanat; tempus, quo hoc fecerit, & quid hinc a comite impetrarit 261. § XV. Sanctus monasterium S. Bavonis restaurandum curat, hujusque factus abbas monachos in Galliis exsules Gandavum revocat 264. § XVI. Novum Bavonianum monasterium reformat, inque id SS. Bavonis & Pharahildis reliquias transfert 266. § XVII. Quo anno monasterio Blandiniensi fuerit præfectus 268. § XVIII. In monasterium Blandiniense varias Sanctorum reliquias transtulit, & an id reædificandum curarit 271. § XIX. Sithiense seu S. Bertini monasterium abbatis munere gubernandum accipit, hocque ad primævam disciplinam revocato, Gandam revertitur 275. § XX. De aliis ditionis Arnulphi, Flandriæ comitis, monasteriis, quæ a Gerardo feruntur fuisse reformata 279. § XXI. Broniense monasterium a Dionysianis monachis redimit, redemptum Leodiensi ecclesiæ tradit, pluribusque Gandavo & aliunde allatis Sanctorum reliquiis ditat 284. § XXII. Monasterii Fontanellensis instaurationem tentat, & monasterii Blandiniensis præfectura sese abdicat 288. § XXIII. Monasteria, quibus adhuc præest, ultimo visitat, Bronium se recipit, ibique ultimum diem claudit 291. § XXIV. Corpus Sancti elevatum, hujusque in honorem abbatia Broniensis favore affecta 294. § XXV. Puteus in ecclesia Broniensi ægris prodigiose salutaris, Sancti corpus ibi hactenus servatum, & aliquot ejusdem miracula 298. Vita auctore anonymo, verosimiliter monacho Broniensi, ex editione Mabillonii Sæc. V Benedict. parte 1 a pag. 252. ad pag. 276. Prologus 300. Cap. I. Illustres Sancti natales, pietas in juventute, militia apud Berengarium comitem, cælestis visio, rara in exsequendo, quod hac in mandatis accepit, promptitudo, legatio in Franciam, vita monastica suscepta 301. Cap. II. Vita in monasterio sancte acta, promotio ad Ordines sacros & ad ipsum sacerdotium, reditus in patriam cum S. Eugenii corpore aliisque Sanctorum reliquiis, variaque hujus adjuncta 305. Cap. III. Bronii monachos clericis substituit, a Gisleberto, Lotharingiæ duce, divinitus monito, ad reformandum Cellense S. Gisleni monasterium evocatur, monachos in hoc clericorum loco constituit, sacrum S. Gisleni corpus Gislenianis recuperat, visumque cæcæ mulieri restituit 309. Cap. IV. Arcessitur ad Arnulphum Flandriæ comitem; ab hoc, quem calculi morbo prodigiose liberat, multa monasteria accipit administranda, Blandiniense & Sithiense reformat, omniumque deinde abdicato regimine, Bronium se recipit, diemque ibi extremum claudit 315

H

Hesychius conf., S. Hilarionis discipulus, Majumæ in Palæstina. Sylloge. § I. S. Hesychii memoria sacra, laus apud Græcos, a synonymis distinctio, aliaque nonnulla 141. § II. S. Hesychii gesta ex S. Hieronymo proponuntur 144. § III. S. Hesychii gesta suis annis innectuntur 148

I

Jovinus vel Juvinus conf. in Campania Galliæ. Comm. Præv. Memoria in Fastis sacris minus antiquis, cultus ecclesiasticus, Vita sublestæ fidei 214. Vita sublestæ fidei, auctore anonymo, ex Ms. Belfortiano, quod ex veteri Ms. parochialis ecclesiæ de Juviny diœcesis Suessionensis acceptum notatur 217

Julius cum Marusio &c. Vide Marusius.

Juvinus. Vide Jovinus.

L

Lucius & Chæremon & alii anonymi Alexandriæ aut forte alibi in Ægypto. Sylloge 329

M

Magdalveus episc. conf. prope Virodunum in Lotharingia. Comm. Præv. § I. Varia nominis efformatio, memoria in Fastis sacris & apud scriptores, e quorum uno Acta edenda 499. § II. Sancti patria, parentes, tempus natale, studia in juventute, clericatus susceptus, virtutes 502. § III. Sanctus fit sacerdos, dein monasterii S. Vitoni abbas, ac tandem ecclesiæ Virdunensis episcopus 505. § IV. Res a Sancto in episcopatu ante iter Hierosolymitanum gestæ 509. § V. Sanctus Hierosolymam petere statuit; adjuncta aliquot iter hoc prægressa 513. § VI. Hierosolymitanam peregrinationem conficit, locaque sancta invisit 515. § VII. Quid Sanctus, Hierosolymis Virodunum redux, præcipue adhuc gesserit 519. § VIII. Hugonis Flaviniacensis de anno Sancti emortuali sententia discutitur 522. § IX. Annus, quo Sanctus probabilius obierit, determinatur 525. § X. Sancti sepultura, variæ translationes & cultus ecclesiasticus 530. Vita, auctore Hugone, Flaviniacensi abbate, ex Chronico Virdunensi apud Labbeum tom. 1 Bibliothecæ novæ Mss. Cap. I. Sancti natales, studia & virtutes in juventute, clericatus susceptus, promotio ad sacerdotium, ad abbatis munus, ac deinde ad episcopatum; gesta hujus initio 533. Cap. II. Sanctus diœcesim lustrat, templa collapsa instaurat, res ecclesiæ suæ sedulo curat, hisque compositis, Hierosolymam peregrinatur 537. Cap. III. Reliquias in novam cathedralem ecclesiam transfert, totum virtuti & gregi suo se dedit, plures possessiones monasterio S. Vitoni acquirit, in morbum lethalem incidit & moritur 540

Manna. Vide Menna.

Marcianus cum Marco. Vide Marcus.

Marcus & Marcianus fratres, & socii MM. in Ægypto. Sylloge 391

Marsus presbyter conf. Autissiodori in Gallia. Sylloge. De gestis, cultu & translatione corporis 387 item in Addendis

Marusius, Restitutus, & forte Julius, Carthagine in Africa. Ex Martyrologiis 412

Maximianus ep. conf. Bagaiæ in Africa. Sylloge. S. Maximiani memoria sacra, sedes episcopalis, a synonymis diversitas, a Donatistis persecutio 160

Menna seu Manna virg. Fontaneti in Lotharingia. Comm. Præv. § I. S. Mennæ Acta & natales 150. § II. S. Mennæ gesta & cultus 153. Vita acephala, auctore anonymo, ex Ms. Puteolensi 157

P

Patusius conf., electus episcopus Meldensis. Meldis in Bria, Galliæ provincia. Memoria sacra, locus, tempus, cultus 179

Paulus cum Dionysio &c. Vide Dionysius.

Petronius, episc. conf. Bononiæ in Italia. Comm. Præv. § I. Petronii apud martyrologos & veteres scriptores mentio, & natales 422. § II. Sancti in juventute mores & gesta 427. § III. Sancti ad Cælestinum Papam legatio, & in episcopum Bononiensem consecratio 429. § IV. Sanctus Bononiæ Arianorum reliquias dissipat, collapsas ecclesias instaurat, novasque condit 433. § V. Sanctus Bononiam reparat & amplificat 438. § VI. Sancti obitus, miracula & cultus 440. § VII. Benedictus XIV caput S. Petronii a PP. Cælestinis dono accipit 444. § VIII. S. Petronii caput ejusdem Sancti canonicis donat, & translationis illius celebrandæ ritum præscribit Pontifex 447. § IX. Capitis S. Petronii e S. Stephani ad S. Petronii templum translatio 449. Vita, auctore anonymo, ex Chronico monachorum S. Stephani Bononiæ. Cap. I. Sancti natales, mores in juventute, & in episcopum consecratio 454. Cap. II. Sanctus Bononiam instaurat 458. Cap. III. Reliqua Sancti gesta & obitus 461. Vita Brevior, auctore Galesinio. Cap. I. Sancti natales, juventus, legatio, & in episcopum consecratio 464. Cap. II. Sancti reliqua gesta & cultus 465. Inventio Reliquiarum S. Petronii, aliorumque Sanctorum, auctore anonymo, ex Chronico monachorum S. Stephani Bononiæ 466

Petrus cum Dionysio &c. Vide Dionysius.

Petrus episc. M., forte idem cum S. Petro Capitolio, in Arabia. Sylloge Hist. Crit. Quis sit hic Sanctus, & quando martyrio affectus 494

Prosdoce cum Domnina &c. Vide Domnina.

Q

Quintinus M. in Turonia, Galliæ provincia. Sylloge. De cultu, martyrii causa, loco & tempore 470

R

Restitutus cum Marusio &c. Vide Marusius.

Romana V. M. Bellovaci in Gallia. Comm. Præv. § I. Vitæ ejus scriptor, memoria sacra, in Galliam adventus 130. § II. Tempus martyrii, reliquiarum prima translatio 132. § III. Templi S. Quintini exstructio & dedicatio, altera reliquiarum Sanctæ translatio & miracula 134. Vita, auctore anonymo, ex Ms. abbatiæ S. Quintini Bellovacensis. Cap. I. S. Romanæ martyrium 137. Cap. II. S. Romanæ reliquiarum translatio 138

S

Sapargus cum Victore &c. Vide Victor.

T

Theogenes, aut Theugenius, aut Theagenes M. Antiochiæ. Ex Hieronymianis & Menæis 5

Tyrsus & Socii, item Bonifacius & Socii MM., forte Thebæi, apud Treviros. Comm. Præv. § I. Martyrum Trevirensium brevis historia, eorumque tum apud martyrologos, tum apud veteres mentio 330. § II. Inquiritur ætas tabulæ plumbeæ sub annum 1071 in crypta S. Paulini inventæ 335. § III. Variæ tabulæ assertiones, falsi suspectæ, examinantur 339. § IV. Num tabula Christianorum Treviris sub finem seculi tertii statui repugnet, examinatur 343. § V. Reliqua Honthemii argumenta expenduntur 345. § VI. Nostra de Trevirensibus Martyribus opinio exponitur 349. § VII. Sancti Martyres quando passi sint, inquiritur 353. § VIII. Variorum auctorum in Martyrum Trevirensium historia errores corriguntur 357. § IX. Sanctorum Martyrum apud Treviros cultus 360. § X. Sancti Martyres prodigiis illustrantur 363. § XI. Sanctorum Martyrum Reliquiæ, præcipue per Germaniam, dispersæ 367. § XII. Sanctorum Reliquiæ, præcipue per Belgium, dispersæ 370. Acta, auctore anonymo, ex editione Honthemii tomo 1 Prodromi Historiæ Trevirensis. Prologus. Auctor Deum scriptionis suæ principium facit. Cap. I. SS. Martyrum passio & sepulturæ locus 373. Cap. II. Sanctorum Martyrum inventio 376. Cap. III. Miraculum ossis sanguinem fundentis 380. Cap. IV. Alia miracula ad Martyrum tumbas facta 381. Appendix de S. Bonifacio & Sociis MM. forte Thebæis apud Treviros. Sylloge. Sanctorum Martyrum memoria sacra, cultus, & reliquiarum translationes 383

V

Victor, Urbanus & Sapargus MM. in Africa, ex Martyrologiis 6

Urbanus cum Victore &c. Vide Victor.

Utho conf. abb. Metam. prope Deckendorffium in Bavaria Inferiori Comm. Præv. § I. Beati memoria sacra, & gesta usque ad conditum Metamense monasterium 207. § II. Tempus conditi monasterii, Beati obitus, & hunc secutæ monasterii vicissitudines 210. Acta, auctore anonymo. Ex Chronico Mettensis cœnobii & ejusdem præfectorum Catalogo 213

INDEX CHRONOLOGICUS

SECULO I.

Post medium hoc seculum obierunt Corinthi SS. Priscus & Caius, discipuli S. Pauli Apostoli 326 b f, 327 a

SECULO III.

Verisimilius martyrii lauream obtinuit Romæ S. Candidus vel Candida 7 a, 8 a b d e

Anno 247 S. Dionysius creatus est episcopus Alexandrinus 18 a b c d e, 97 c

249 orta persecutione Decii, S. Dionysius Alexandrinus episcopus exsulavit 20 a & seqq., 21 a & seqq., 22 a b c

Circa medium passi in Ægypto sunt SS. Caius, Petrus, Paulus, & quatuor alii 12 f, 13 a b c. Item Lucius, Chæremon & Socii 329 b c e f

Circa annum 265 obiit S. Dionysius, episcopus Alexandrinus, in Ægypto 8 c, 94 c & seqq., 95, 96, 97 a

Circa ejusdem seculi finem apud Treviros passi sunt S. Tyrsus cum Sociis, & Bonifacius cum Sociis 330 b, 353 e f, 354 a & seqq.

Circa ejusdem finem, vel initium sequentis apud Autissiodorum obiit S. Marsus presbyter 387 b

SECULO IV.

Initio hujus seculi obiit S. Faustus martyr, socius S. Dionysii Alexandrini 12 f, 13 a b c d

Probabilius sub Diocletiano & Maximiano martyrium Bellovaci in Gallia subiit S. Romana virgo 130 b, 132 e f, 133 a & seqq.

304 & aliquot sequentibus in Ægypto coronati martyrio fuerunt SS. Marcus, Marcianus & Socii 391 a & seqq., 392 a & seqq.

305 vel sequenti SS. Domnina, Berinna, seu Berenice, & Prosdoce in Syria martyres obierunt 393 a, 399 a & seqq.

Ante annum 313 S. Adauctus martyrio coronatus est in Mesopotamia 407 b, 411 a

Post annum 313 S. Callisthene virgo obiit Ephesi 407 b, 411 a d

Circa 350 obiit S. Ammon, Amos, seu Ammun, primus monasteriorum conditor in monte Nitriæ 413 a, 418 c & seqq., 419 a & seqq.

327 vel sequenti corpus S. Hilarionis translatum est e Cypro Majumam 149 e

Post annum 373 obiit S. Hesychius 141, 149 e

Sub finem seculi obiit S. Menna, seu Manna, virgo 150, 153 a b

SECULO V.

Non ante annum 406 obiit S. Maximianus, episcopus Bagaiensis in Africa 160 b, 163 e

Circa 450 obiit S. Petronius, episcopus Bononiensis in Italia 422 c, 441 a b

SECULO VI.

Circa annum 545 obiit S. Cyprianus, episcopus Telonensis, in Provincia Galliæ 164 a, 177 d e f

Post medium seculum in Turonia martyr occubuit S. Quintinus 470 b, 471 a c & seqq.

SECULO VII.

Hoc jam provecto reliquiæ S. Bonifacii martyris illatæ sunt Treviris in ecclesiam S. Maximini 384 a b c d e

Circa 666 Parisiis obiit S. Aurea, virgo abbatissa 472 b, 486 a b c

Verisimilius 695 coronati martyrio sunt duo SS. Ewaldi presbyteri in antiqua Saxonia 180 a, 196 b & seqq., 197 a b c

Circa ejusdem seculi finem corpora SS. Ewaldorum a Pippino Heristallo translata sunt Coloniam Agrippinam 198 e f, 206 c

Eodem seculo exeunte, vel initio sequentis obiit S. Patusius, electus episcopus Meldensis in Gallia 179 a e f

SECULO VIII.

Hujus initio natus est S. Magdalveus, Virodunensis episcopus in Lotharingia 503 e f, 504 a b c d e

Versus ejusdem initium reliquiæ S. Bonifacii martyris Trevirensis translatæ sunt ad monasterium Medianum 384 e f, 385 a b

743 S. Petrus episcopus Damascenus martyr occubuit in Arabia 494 a, 496 a & seqq., 497, 498 a & seqq.

Probabilius anno 762 obiit S. Magdalveus, episcopus Virodunensis in Lotharingia 499 a, 525 e f, 526 a &c seqq., 527 & seqq.

Probabilius 792 B. Utho condidit Mettense monasterium in Bavaria 210 b

SECULO IX.

Probabilius anno 802 levatum e terra fuit corpus S. Magdalvei, episcopi Virodunensis in Lotharingia 531 b & seqq.

Forte 828 obiit B. Utho, primus abbas Mettensis in Bavaria 207 b, 211 a & seqq., 212 a, 224 d e

871 parthenon Eligianus perpetuo traditus est episcopatui Parisiensi 488 b & seqq., 489 a & seqq.

Probabilius circa hujus seculi finem natus est S. Gerardus, fundator & abbas monasterii Broniensis in Belgio 225 d e

Fortasse hoc seculo floruit S. Jovinus vel Juvinus, confessor in Campania Galliæ 214 c, 217 c d

SECULO X.

Anno 918 nova Broniensis in Belgio ecclesia a S. Gerardo perficitur 226 & seqq.

Verisimiliter 919 S. Gerardus monachum induit in San-Dionysiano monasterio apud Parisios 229 e f, 230 a b c d e

928 vel seq. S. Gerardus ordinatur presbyter 231 d

Alterutro item circiter anno S. Gerardus reliquias S. Eugenii aliorumque Parisiis detulit in Belgium 231 e f, 232, 233, 234 a

Inter 932 & 937 S. Gerardus Cellense monasterium reformandum suscepit 255 a

936 vel sequenti S. Gerardus Arnulphum Flandriæ comitem calculis laborantem sanavit 261 b & seqq.

937 Gandense monasterium Bavonianum instauratur 264 a & seqq., 265, 266 & seqq.

940 Corpora SS. Bavonis & Pharaïldis in Gandense monasterium Bavonianum relata fuerunt 267 c d e

941 S. Gerardus abbas Broniensis monasterio Blandiniensi præfectus est 270 f, 271 a b c

944 corpora SS. Wandregisili & Ansberti cum reliquiis S. Vulmari ad Blandiniense monasterium translata fuere 274 a b

Circa medium hoc seculum varia monasteria a S. Gerardo Broniensi abbate reformata dicuntur 279 b & seqq., 280 a b c d

954 vel sequenti corpora SS. Guduwali & Bertulphi ad Blandiniense monasterium translata sunt 274 b & seqq., 275 a b c d

Inter 954 & 957 S. Gerardus abbas Broniensis præfecturam monasterii Blandiniensis abdicavit 289 b & seqq., 290 a & seqq.

959 obiit S. Gerardus abbas Broniensis 220 a, 293 c & seqq., 294 a b

Hoc seculo Mettense, seu Metamnense, monasterium vastatur 212 a b

Eodem seculo provecto reliquiæ S. Bonifacii martyris Trevirensis denuo inventæ sunt 385 b & seqq., 386 a b c d

Versus ejusdem seculi finem, vel sequentis initium, corpus S. Marsi translatum est Essendiam 389 e f, 390 a b c

SECULO XI.

Anno 1036 corpus S. Mennæ virginis translatum est ad Portum Suavem 156 a b c

1043 reliquiæ S. Bonifacii, martyris Trevirensis, e Begonis cella revectæ sunt ad monasterium Medianum 386 e f

Ante 1047 corpus S. Magdalvei marmoreæ tumbæ impositum fuit 532 a b c

Circa hoc medium seculum Mettense, seu Metamnense, in Bavaria monasterium restitutum est Benedictinis 212 c d e

1069 reliquiæ S. Romanæ V. M. in Bellovacensem S. Quintini ecclesiam translatæ sunt 134 d e f, 135, 136 a b c, 138 e f, 139 a b c

1071 vel sequenti inventa sunt Treviris S. Paulini, aliorumque Sanctorum martyrum corpora cum tabula plumbea 335 b & seqq., 336, 376 e f, 377 a & seqq., 378 & seqq.

1074 corpora duorum SS. Ewaldorum in Cunibertinam ecclesiam translata sunt 198 f, 199 a & seqq., 200 & seqq.

SECULO XII.

1131 corpus S. Gerardi abbatis e terra elevatum est 294 b & seqq., 295 a & seqq.

1141 reliquiæ SS. Floriani & Sociorum inventa sunt Bononiæ in Italia 435 d & seqq.

Eodem anno corpus S. Petronii episcopi inventum Bononiæ est 441 c, 467 e f

Paulo post plurimæ Sanctorum reliquiæ repertæ sunt Bononiæ 467 f, 468 a & seqq.

Verisimilius anno 1182 natus est S. Franciscus Assisias 555 d e f

SECULO XIII.

Anno 1201 inventum est corpus S. Cypriani, Telonensis episcopi 146 e f

1206 S. Franciscus Assisias perfecte conversus ad Deum est 571 f, 572 a & seqq.

1207 S. Franciscus Assisias paternis bonis omnibus cessit coram episcopo 571 b c, 572 a & seqq., 573 a

1209 S. Franciscus Assisias perfectiorem vitam Euangelicam orsus est 574 a b c

Eodem anno Innocentius III Papa Regulam S. Francisci Assisiatis vivæ vocis oraculo approbavit 574 d e f, 575 a b, 696 a, 697 e, 736 b & seqq., 737 a, 749 f, 750 a

1211 exstructa Bononiæ est ecclesia S. Petronii, nunc Petronii vetus appellata 442 e

Circa 1212 S. Franciscus Assisias obtinuit sacram ædiculam in Portiuncula 594 b c

Eodem anno S. Clara velata est a S. Francisco Assisiate 598 b & seqq., 599 a, 751 f

Eodem anno S. Franciscus Assisias versus Syriam navigans, tempestate repulsus est 601 a

1213 S. Franciscus Assisias in Africam trajecturus, in Hispania impeditus morbo est 602 b & seqq., 603 a b c d e, 699 b, 700 e

1216 S. Franciscus Assisias amicitiam Romæ contraxit cum S. Dominico 605 a & seqq., 606 a b

1219 S. Franciscus Assisias generalia comitia celebravit, non tamen Storearum appellata 608 e f, 609 a b c d, 610 a & seqq., 611 a b

Eodem anno S. Franciscus Assisias navigavit in Syriam & Ægyptum 611 c & seqq., 612, 699 c, 700 f

Eodem anno S. Franciscus Assisias infelicem pugnæ exitum exercitui Christiano prædixit apud Damiatam 612 b c d

1220 S. Franciscus Assisias prædicavit Bononiæ in Italia 842 c & seqq., 843 a b, 845 d e f, 846 a & seqq.

1221 S. Franciscus Assisias Tertium Ordinem suum instituit 631 a & seqq., 632 633, 634, 635 a b, 751 e f

Eidem anno illigari solet prima impetratio Indulgentiæ Portiunculanæ 635 b

1223 S. Franciscus Assisias denuo prædicavit Bononiæ in Italia 857 e f, 858 a

Eodem anno Honorius III Papa per bullam approbavit Regulam S. Francisci Assisiatis 635 d e f, 636 a, 639 d e f, 640 a b c d, 739 b & seqq., 753 a b, 754 a

1224 Missio Germanica feliciter instaurata fuit in generalibus comitiis Ordinis Minorum 645 d e f, 646 a & seqq., 740 b, 741 a

Eodem anno S. Franciscus Assisias sacris Christi stigmatibus insignitus fuit 648 c & seqq., 649 & seqq., 709 a b c, 741 d e f, 777 d e f, 778 a & seqq., 779 a b c d

Sub ejusdem anni finem vel initio sequentis cœpit S. Franciscus Assisias multis infirmitatibus conflictari 658 c & seqq., 659 & seqq.

1226 S. Franciscus Assisias obiit die tertia Octobris 668 a & seqq., 669 & seqq.

1228 Gregorius IX Papa Franciscum Assisiatem sollenniter Sanctis adscripsit 673 b & seqq., 674 & seqq., 717 c & seqq., 718, 741 f, 782 e f, 783 a

Inter 1228 & 1230 Thomas Celanensis, mandante Gregorio IX Papa, Vitam S. Francisci conscripsit 545 b c e f, 546 a b c d

1230 Gregorius IX Papa novam S. Francisci Assisiatis ecclesiam multis privilegiis exornavit 679 c & seqq., 680 a b c d

Eodem anno corpus S. Francisci Assisiatis ad novam illius ecclesiam translatum est 680 e f, 681, 682 a b c, 742 a, 783 a b

1236 monasterium Mettense, seu Metamnense in Bavaria conflagravit 212 e

1237 Gregorius IX Papa stigmata S. Francisci Assisiatis editis litteris affirmavit 653 d e f, 654, 655 a & seqq.

1247 vel sequenti quædam S. Francisci Assisiatis gesta tres illius discipuli scripserunt 548 c f, 549 a b c

1253 Innocentius IV Papa novam S. Francisci Assisiatis basilicam consecravit 806 b & seqq.

1255 Alexander IV Papa stigmata S. Francisci litteris confirmavit 655 f, 656 a b c d

1259 Alexander IV Papa obtrectatores stigmatum S. Francisci Assisiatis editis litteris redarguit 656 d e f, 657 a

1261 S. Bonaventura scripsit Vitam S. Francisci Assisiatis 549 e f, 550 a b c

1264 restaurari cœptum est monasterium Mettense, seu Metamnense in Bavaria 212 e f

1277 B. Benedictus Aretinus & Raynerius testati sunt pro Indulgentia Portiunculana 887 e f, 888, 889, 890 a

SECULO XIV.

Anno 1327 datæ notantur litteræ Theobaldi episcopi Assisiensis pro asserenda Indulgentia Portiunculana 879 d e f, 880, 881 a b c d e

1335 Corradus episcopus Assisiensis Indulgentiam Portiunculanam editis litteris vendicavit 881 e, 882 & seqq.

1340 Officium de stigmatibus S. Francisci toti Ordini Minorum præceptum est 808 d e f

1390 Bononiæ in Italia exstructa est insignis ecclesia S. Petronii 442 e f, 443 a

SECULO XV.

Anno 1477 corpus S. Magdalvei, Virodunensis episcopi, pretiosiori thecæ inclusum fuit 532 c d

SECULO XVI.

Anno 1533 Parisiensis Prioratus S. Aureæ Parisiensi episcopatui unitus fuit 493 c

Post medium hoc seculum sacra Portiunculana ædicula insigni ecclesiæ inclusa fuit 814 a b c

SECULO XVII.

Inter 1613 & 1617 paterna S. Francisci ædes conversa est in ecclesiam 814 f, 815 a

1615 Paulus V Papa Officium de Stigmatibus S. Francisci Assisiatis per universam Ecclesiam celebrari permisit 802 f, 803 a

1629 Parisiensis Prioratus Eligianus concessus est Barnabitis 493 e f

Circa 1667 Clemens IX Papa Officium annuum de Stigmatibus S. Francisci per universam Ecclesiam celebrandum præcepit 803 e

SECULO XVIII.

Anno 1743 caput S. Petronii, episcopi Bononiensis, ad ecclesiam eidem dicatam sollenniter translatum est 452 c & seqq., 453, 454 a b c

1754 Benedictus XIV Papa basilicam S. Francisci Assisiatis in patriarchalem Ordinis Minorum, & in cappellam Papalem erexit 807 a & seqq., 808 & seqq.

Oktober II: 3. Oktober