An.Chr. MXIII.

[Praefatio]

Libentius, Archiepiscopus Bremensis (S.)

Libentii Archiepiscopi nomen hoc die sacris fastis adscriptum. Nam Ferrarius in generali catalogo Sanctorum hæc habet: Bremæ in Saxonia S. Lubentij Episcopi. Kalendarium Benedictinum Maclouij editum: S. Lubentij Archiepiscopi, qui in claustro, etiam Episcopus factus, sicut vnus fratrum vixit: & sua prædicatione multos ad fidem conuertit. Refertur & ab Arnoldo VVion & Hugone Menardo cum fusiori elogio, verbis Krantzij.

Deo eo varij scripsere, dabimus hic quæ M. Adamus Bremensis in historia sua Ecclesiastica cap.71. siue lib.2. cap.29. tradidit.

VITA EX ADAMO BREM.

Libentius, Archiepiscopus Bremensis (S.)

Per Ada. Bremen.

CAPVT I.
B. Libentij egregiæ virtutes.

[1] Libentivs sedit annis XXV. pallium suscepit a Papa XV. Ioanne, * virgam Episcopalem meruit ab Ottone III. primus omnium consecratus est a Suffraganeis. [B. Libentij cōsecratio. doctrina, patria:] Erat itaque vir litteratissimus, & omni morum probitate decoratus, ab Italia quondam Pontificem secutus Adaldagum: cuius etiam vitam æmulatus & magisterium, solus ex dispositione tanti Patris dignus inuentus est, cui Hammaburgensis cura parochiæ crederetur.

[2] [Castitas,] Erat enim vir tantæ castitatis, vt raro se mulieribus videndum præbuerit; tantæ abstinentiæ, [Abstinentia, Humilitas.] vt pallida ieiuniis ora portauerit; tantæq; humilitatis ac caritatis, vt in claustro sicut vnus fratrū vixerit. Multæ nimirum virtutes eius: quippe contentus acquisitis, raro curiam adiit pro acquirendis. Domi sedens quietus, [Cura sui gregis. Zelus animarum. Hosp & ægrorum cura.] parochiæ suæ curam egit diligentissimam, totumque studium ad lucra vertens animarum, districtissima regula omnes congregationes suas custodiuit.

[3] Archiepiscopus etiam per se curam egit hospitalis, fratribus & infirmis quotidiano ministrans obsequio: ipse quoque vice sua xenodochium nepoti suo commendauit Libentio. Dum vero adhuc pax esset in * Slauania, Transalbianos populos frequenter visitauit, & matrem Hammaburg paterno fouit amore: legationem suam ad gentes, vt prædecessores eius, studiose executus est, licet dierum obstaret malitia.

[Annotata]

* Krantz. Wandalia. Visitat diœcesim.

* An hoc probabile sit, dicemus in vita S. Gregorij VII. XXV. Maij. Scripsit Adamus, cum ea maxime agitaretur questio, Henrico IV. imperante: vt non mirum videri debeat, si aut fauerit Imperatoris partibus; aut alioquin hallucinatus sit, errantem turbam secutus.

CAPVT II.
Sueno tyrannus, & piratæ puniti.

[4] [Sueno Rex Daniæ nolens ei acquiescere, bello vincitur.] Qvo tempore cum magnam Christianorum persecutionem in Dania Suein Rex exercuisset; supplicibus Archiepiscopus Legatis, crebrisque muneribus laborabat, quatenus ferocis Regis animum, mansuetum redderet Christianis. Quibus ille reiectis in sua nimirum crudelitate ac perfidia sæuire non cessauit: vnde & vltio diuina Regem Deo rebellem est subsecuta. Nam cum contra a Slauos bellum susciperet, bis captus & b in Slauiam ductus, totiens a Danis ingenti auri pondere est redemptus. Nec tamen adhuc ad Deum reuerti voluit, quem primo in morte c patris offendit, & deinde in nece fidelium irritauit. Et iratus furore Dominus, tradidit eum in manus inimicorum eius, vt disceret non blasphemare.

[5] Tunc potentissimus Sueonum Rex Hericus, collecto innumerabili, sicut arena maris, exercitu, Daniam inuadit, & occurrit ei Suein a Deo derelictus, frustra sperans in idolis suis. [Septētrionalium pugnæ nauales.] Sed cum vtrimque bello nauali (sic enim gens illa confligere solet) omnes copiæ essent Danorum obtritæ, Hericus Rex victor Daniam obtinuit. Suein ergo depulsus a regno dignam factis suis a Deo zelote recepit mercedem. [A quo hæc auctor habuerit.] Et hæc iunior nobis in auo suo Suein recitauit contigisse, iusto Dei iudicio, quoniam illum dereliquit, quem pater eius bonum defensorem habuit.

[6] Ferunt eo tempore classem piratarum, quos nostri Ascomannos vocant, Saxoniæ appulsam omnia Fresiæ atque Hatulæ vastasse maritima. [Dani & Sueci inferiorem Saxoniam vastant:] Cumque per Albiæ fluminis ostium ascendentes irrumperent prouinciam; congregati Saxonum magnates, cum paruum habuissent exercitum, egredientes a nauibus apud Stadium barbaros exceperunt, quod est opportunum Albiæ portus præsidium. Magnum & memoriale, minusque felix erat illud prælium, in quo viriliter vtrisque certātibus, nostri tandem minores sunt reperti. Sueones ergo & Dani totam Saxonum obtriuere virtutem. Capti sunt ibi Sigafridus Marchio, Thiadericus Comes, [Dire sæuiūt in captiuos.] & alij illustres viri, quos vinctis post terga manibus, barbari traxerunt ad naues, pedesque eorum catena strinxerunt, totam exinde prouinciam impune deprædantes. Sed cum ex captiuis solus Marchio Sigafridus cuiusdam auxilio piscatoris furtim noctu sublatus euaderet; piratæ mox in furorem versi, omnes quos in vinculis tenuerunt, meliores ludibrio habentes, manibus pedibusque truncauerunt, ac nare precisa deformantes, ad terram semianimes proiecerunt. Ex quibus nobiles quidam viri erant, qui postea multo superuixerunt tempore, opprobrium Imperio, & miserabile spectaculum omni facti populo. Quam videlicet plagam mox cum exercitu superuenientes Dux Benno & Sigafridus Marchio vindicarunt, [Cæduntur.] in tantum vt piratæ omnes, quos apud Stadium egressos fuisse diximus, ab ipsis auxiliante Domino fuerint contriti.

[7] [Alia eorū manus, in palustria a captiuo perducta, cæditur.] Altera vero pars Ascomannorum, qui per Wirraham flumen egressi Hahele vsque ad Liestmonam deprædati sunt, cum maxima captiuorum multitudine peruenerunt ad paludem, quæ dicitur Glindesmor, vbi a nostris qui pone sequebantur offensi, omnes vsque ad vnum obtruncati sunt; quorum numerus erat XX. millia. Quidam enim eques Saxonū ab eis captus, dum eum ducem sui facerent itineris, in difficiliora eos paludis loca perduxit, in qua diu fatigati leuiter a nostris sunt superati. Qui Heriward nomen habens, perenni Saxonum laude celebratur.

[8] [Brema metu piratarum muro cincta.] Ex illo nimirum tempore piratarum hostilisque crebra irruptio facta est in hanc regionem. Nam & omnes Saxoniæ ciuitates grandi metu perculsæ fuerāt. Tunc & Brema muro muniri cœpit firmissimo. Sed & Libentius Archiepiscopus thesaurum Ecclesiæ omniaque Ecclesiastica fecit ad Buccensem deportari Preposituram. Tantus itaque timor in finibus huius parochiæ omnibus erat. Nam & ipse Pontifex piratas, [B. Libētius piratas excommunicat.] qui Episcopatum vastabant, anathemate damnauit. Quorum * vnus in Norwegia deficiens per annos septuaginta integro corpore permansit, vsque ad Domini Adalberti tempora Archiepiscopi, quando Alwardus Episcopus illuc veniens defunctum vinculo excommunicationis absoluit, [Vis Ecclesiasticæ Excommunicationis.] & mox cadauer in cinerem est solutum.

[9] Post vindictam ergo scelerum, quæ in Ecclesias Dei & Christianos commiserat; Suein Rex victus, & a suis desertus, quippe quem Deus deseruit, errabundus & inops auxilij venit ad Nordmannos, vbi Thrucco tunc filius Hacquini regnauit. Is licet paganus esset, [Sueno profugus errat, a Normannis Anglisq; reiectus, a Scotis excipitur.] nulla tamen super exulem motus est misericordia. Ita infelix ille, & a toto reiectus orbe, in Angliam transfretauit, frustra solatium quærens ab inimicis. Eo tempore Adelrad filius Eggaris Britannis imperauit. Is non immemor iniuriarum quas Dani ex antiquo Anglis inflixerant, exulem repulit. Quem tandem, misertus infortunij, Rex Scotorum benigne suscepit, eumque per bis septem annos, quibus exulauit, secum detinuit, vsque ad mortem Herici. Hæc parricidæ aui pericula, Suein Rex nobis attonitis, exposuit. Deinde ad Hericum victorem reflexit narrationem.

[Annotata]

a Krantz. Wādalos.

b Krantz. Iulianum, al. Iulianū.

c B. Haraldi de quo agemus 1. Nouēb.

* Krātzius ait Ducem eorum fuisse.

CAPVT III.
Libentius Episcopos multos ordinat, & ad gentium conuersionem mittit.

[10] [Poppo Slesvvicensis Episc. ferrū candens contrectat illæsus:] Hericvs, inquit, duo regna obtinuit, Danorum Sueonumque, & ipse paganus, Christianis valde inimicus. Ad quē missus Legatus Cæsaris ac Hammaburgensis Archiepiscopi Poppo quidam, vir sanctus & sapiens, tunc in Sleswicensem ordinatus Episcopum, de regno Danorum seu pace Christianorum Cæsaris partes expostulauit. Quem etiam aiunt pro assertione Christianitatis, cum Barbari suo more signum quærerent, nil moratum, sed statim ignitum * ferrum manu tulisse, & illæsum apparuisse. Dumque hoc facile omnem gentilibus erroris ambiguitatem tollere videretur, iterum Sanctus Dei pro sub mouendo gentis illius paganismo, aliud æque magnum ostendit miraculum: Tunicam scilicet indutus ceratam, cum staret in medio populi circo, in nomine Domini præcepit incendi. Ipse vero, oculis ac manibus in cælum tensis, liquētes flammas tam patienter sustinuit, [Item veste cerata exusta manet illæsus.] vt veste prorsus ambusta & in fauillam redacta, hilari & iocundo vultu, nec fumum quidem incendij sensisse testatus sit. Cuius nouitate miraculi, & tunc multa millia per eum crediderunt, & vsque hodie per populos & Ecclesias Danorum celebre Popponis nomen effertur. Hæc aliqui apud Ripam gesta confirmant, alij apud Sliaswig.

[11] [Odincar Sueonum Danorūq; Apostolus.] Claruit etiam tunc in Dania felicis memoriæ Odinckar senior, de quo supra diximus, qui in Finne, Seland, Sconia, ac in Suedia prædicās, multos ad Christianam fidem conuerrit. Eius discipulus & nepos fuit alter Odinkar iunior, & ipse nobilis de regio semine Danorum, diues agri, adeo vt ex eius patrimonio Episcopatum Ripensem narrent fundatum. Quem dudum Bremæ scholis traditum Pontifex Adaldagus manibus suis baptizauit, suoque nomine Adaldagum vocauit. [Eius nepos fit Episcopus Ripēsis.] Is ergo a Libentio Archiepiscopo nunc ordinatus in gentes, apud Ripam sedem accepit. Nam & illustri vita, & sanctæ conuersationis, Deo & hominibus acceptus erat, & Christianitatem in Dania fortissime defendit. Hos vero comperimus illo tempore claros in ea regione, aliis, qui adhuc superuixerant a diebus Adaldagi, non otiosis. Qui etiam in Norwegiam progressi populum multum Iesu Christo collegerunt.

[12] [In Rosafelda ecclesiā Præposituræ cōsecrat B. Libentius.] Idem Adamus paullo inferius cap.32.lib.2. hæc habet: Eodem tempore venerabilis Comes Henricus in Rosafeldam fecit Præposituram annuente Libentio Archiepiscopo, & ecclesiam consecrante. Hæc facta sunt vltimo tempore senioris Libentij, sub Duce Bernardo filio Hermanni, qui populum Slauorum grauiter afflixit. Quo etiam tempore contentio Bernarij Ferdensis Episcopi de Ramsola coram Papa Sergio est terminata. Fusius hæc Krantzius, qui Libentio adiudicatum eum locum scribit in memoriam S. Anscharij. Sedit vero Sergius IV. Papa a XXXI. Augusti ann. MIX. vsque ad XIII. Maij ann. MXII.

[13] Anno igitur Archiepiscopi XXII. Benno Dux Saxonum obiit, & Ludgerus frater eius, qui cum vxore sua venerabili Emma, Bremensi Ecclesiæ plurima bona fecerunt. Apud Magdaburg vero Gisilario Archiepiscopo Daganus successit. Deinde Walthardus meruit cathedram. [Libentius multos ordinat, & ad gentes mittit Episcopos.] Interea Archiepiscopus noster de legatione sua in gentes sollicitus, plures ordinauit Episcopos, quorum nomina & Sedes incertæ sunt, quia tempus persecutionis incubuit. Sicut enim patrum relatione cognouimus, Esico apud Sliaswigi Popponi successit, Odinkar, qui apud Ripam insignis fuit, vt supra diximus. Et sermo est post obitum Adaldagi Archiepiscopi, totam regionē Iutland vsque ad nostram ætatem in duos Episcopatus bipartitam esse, tertio apud Arhusam deficiente. In Slauaniam vero ordinauit Archiepiscopus Folcquardum, deinde Reginbertum: quorum prior a Slauania pulsus in Sueoniam vel Nordmanniam missus est ab Archiepiscopo, qui multos in Domino lucratus, cum gaudio remeauit.

[14] [Moritur Libentius.] Post hæc omnibus bene compositis, obiit beatus Archimandrita Libentius, vnaque Ferdensis Episcopus anno Domini M.XIII. Indictione XI. & sepultus est in medio chori, ante gradus sanctuarij pridie Nonas Ianuarij.

[15] Eadem fere de Libentio scribit Albertus Krantzius in Metropoli lib.3.cap.42. & 48. Et auctor historiæ Episcoporum Bremensium cum historia Adami editæ ab Erpoldo Lindebrogio.

[Annotatum]

* Addit Krantzius chirothecæ figura cōformatum hoc ferrum fuisse.