Secvlo VI.

[Commentarius]

Valericus sive Walericus, Belga, eremita in Gallia (S.)

[1] Valericvm, aut Walericum, eremitam, (alium a Walerico Luxouiensi monacho, de quo I. Aprilis) refert hoc die Philippus Ferrarius his verbis: Apud Lemouices S. Valericij Abbatis. In Notis ait, ex ciue opulēto, cum relictis omnibus ad sepulchrum S. Martialis esset profectus, [S. VValerici natalis.] factum esse multorum monachorum Patrem. Martyrologium Gallobelgicum: Eodem die decessit in territorio Lemouicensi S. Valericus eremita, in Belgio nobili genere natus, sed multo virtutum præstantia nobilior.

[2] De eo ex Lectionibus Ecclesiæ Lemouicēsis hæc scribit Ioannes Molanus in Natalibus SS. Belgij: [patria,] In territorio Lemouicensi S. VValerici eremitæ & Confessoris. Qui dilectus Deo & hominibus, in prouincia Galliæ quæ Germania dicitur inferior, illustrium virorum sanguine, Christianis parentibus est natus. Postmodum Christo duce Aquitaniam ingressus, [secessus,] & locum secretum expetens, a Clericis Ecclesiæ S. Martialis Lemouicensis, qui eum summa reuerentia prosequebantur, locum solitudinis accepit; in quo ei construxerunt cellulam, & ecclesiam in honorem Martyris Iuliani. Multi autem eo confugiebant ob disciplinam. Clarescebat etiam, prouidente Deo, per miraculorum exhibitionē. Omnibus interea virtutibus ornatus, cum senio grauaretur, sanctitate iuuenesceret, [obitus,] sumpto Dominici corporis viatico, inter verba orationis animam Deo lætus reddidit, quinta Epiphaniæ die. De S. Martiale Lemouicum Apostolo, cuius hic mentio fit agemus XXX. Iunij.

[3] Qua ætate floruerit S. VValericus, docet hoc paullo prolixiori elogio Andreas Saussaius in Martyrologio Gallicano: [ætas,] In agro Lemouicensi S. Valerici Confessoris & eremitæ, qui in secunda Belgica sub Rege Clodoueo magno, ingenuis natalibus ortus, cum ab insita naturæ præstantia, ad omnem virtutis habitum mirabiliter formatus esset, a primis annis religioni deditus, sacro scripturarum diuinarum eloquio incubuit: quarum studio, cælestis vitæ affectibus incensus, virtutum omnium at maxime humilitatis cultum actibus suis exhibuit. Adeo vt cum miraculorum etiam gratia diuinitus decoratus esset; [miracula,] quorum fulgore emicanti sanctitatis eius fama percrebrescebat, vt humanæ laudis auras vitaret, secessum a solo natali remotum, vbi soli Deo notus degeret, [peregrinatio.] cogitarit. In Aquitaniam igitur profectus, audita miraculorum celebritate, quæ ad tumulum S. Martialis magis in dies coruscabant, Lemouicas venit beatissimi opitulatoris apud Deum præsidium vigiliis & orationibus efflagitans, quo sibi solitariam vitam meditanti consilium felicis successus affulgeret. [solitaria vita,] Diuino igitur lumine irradiatus in montem saxis asperrimum, frondibusque vmbrosum, prope id oppidum (cui postea sancti aduenæ memoria nomen indidit) se recepit, sibi a Clericis Ecclesiæ B. Martialis designatum: illicque cellulam construxit, in qua cælestem militiam exorsus, puri famulatus Deo obsequia reddere instituit, vigiliis, ieiuniis & orationibus assiduus. Nec sua ex statione vnquam pedem dimouit, nisi festis solemnioribus quibus B. Iuliani Martyris prope sitam ecclesiam, vel etiam aliquando S. Martialis sepulchrum, magno cum religionis affectu visitabat.

[4] At latere cupientem, diuinæ virtutis magnificentia, quæ eum circumfulsit, inuitum propalauit. Ex huius enim miræ conuersationis actibus, cum e solitudine splendor accolis circum degentibus refulsisset, [plurima miracula,] concursus ad eum fieri cœpit infirmorum opem enixe eius deposcentium, quos ille precibus fusis, impressoq; crucis signaculo recreabat. Energumenos siquidem a dæmonū agitatione liberabat, lunaticis mentē tranquillā, cæcis visum, claudis incessum, restituebat. Cumq; diu tam signis, quam virtutibus claruisset vir sanctus, cōfectus senio, susceptis cum incredibili pietatis sensu sacris mysteriis, terreni carceris mole deposita, ad æterna tabernacula cōmigrauit. Inque S. Iuliani Martyris, [sepultura,] quem ex cælitibus propensius coluerat, æde sepultus, clariora præstitit mortuus quam viuus suorum meritorum insignia, [cultus.] quæ æternæ venerationi nomē eius ac pignora apud posteros consecrarunt. Plura de eo non comperimus.